Οι όμορφες σκευωρίες όμορφα καίγονται! Πάει, χάθηκε και το τελευταίο «άγκιστρο» πάνω στο οποίο είχε γαντζωθεί ένα ολόκληρο παρακυβερνητικό, παρακρατικό και παραδικαστικό σύστημα, με αφορμή το σκάνδαλο της Novartis. Τα τελευταία ίχνη της σκευωρίας τα καταπλάκωσε το χθεσινό χιόνι και μην την είδατε, μην την απαντήσατε τη μάνα του Κίτσου του λεβέντη, του καραμπουζουκλή. Η εισαγγελία κατά εγκλημάτων διαφθοράς, οικονομικού εγκλήματος, ξεπλύματος μαύρου χρήματος και δεν ξέρω τι άλλο, ανακοίνωσε ότι έθεσε στο αρχείο και τις εκκρεμείς υποθέσεις του Αδωνη και του Δημήτρη Αβραμόπουλου, διότι ουδέν εντόπισε η έρευνα εις βάρος τους. Η οποία έρευνα, σκοπίμως πρέπει να πω, είχε διατηρηθεί «ζωντανή», κυριολεκτικά με τα σωληνάκια, από διάφορους παρατρεχάμενους του συστήματος το οποίο προανέφερα. Γιατί; Διότι μπορεί μεν για τους υπόλοιπους κατηγορηθέντες αδίκως πολιτικούς να είχαν τεθεί στο αρχείο οι υποθέσεις τους, όμως με το να μένει επί 5½ χρόνια ανοιχτή η έρευνα για τον Αδωνη και τον Αβραμόπουλο μπορούσε ο κάθε πικραμένος συριζαίος, και πρώτος απ' όλους ο «Λεγάμενος», να ισχυρίζονται κάθε φορά ότι το σκάνδαλο δεν έκλεισε, ότι από τη στιγμή που συνεχίζεται η έρευνα δεν ξέρουμε τι θα προκύψει και αλλά τέτοια υπέροχα.
Και επειδή χθες έκλεισε οριστικά η έρευνα, νομίζω ότι το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν ο «Λεγάμενος» και οι δικοί του, για την αλήθεια και την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, είναι να ζητήσουν μία συγγνώμη από τους δύο κατασυκοφαντηθέντες πολιτικούς Γεωργιάδη και Αβραμόπουλο. Το οφείλουν πραγματικά.
Κακά μαντάτα από τις ΗΠΑ
Τώρα που αποδείχθηκε και στην πράξη ότι «Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από της συστάσεως του ελληνικού κράτους», ήταν μια τεράστια σκευωρία πολιτικού χαρακτήρα, προκειμένου η τότε κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να κρατήσει σε ομηρία την αντιπολίτευση, τη ΝουΔου και το ΠΑΣΟΚ, και να διαιωνίσει την παραμονή της στην εξουσία, είναι νομίζω η στιγμή να μιλήσει κανείς και για μια άλλη πτυχή του σκανδάλου.
Αφορά στη διεκδίκηση αποζημίωσης του ελληνικού Δημοσίου από τον πολυεθνικό κολοσσό. Για τις «αθέμιτες πρακτικές» που ακολούθησε στην Ελλάδα, και για τις οποίες κατεβαλε μεν στις ΗΠΑ 350 εκατ. αλλά σε εμάς εδώ ούτε σεντ τσακιστό.
Ειδήμονες επί του θέματος μού ανέφεραν χθες «κακά μαντάτα» - με αφορμή τα όσα έγραφα για την περίεργη σιωπή των δικαστικών Αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών στα αλλεπάλληλα αιτήματα δικαστικής συνδρομής τα οποία έχουν υποβάλει οι δικές μας δικαστικές Αρχές - αναφορικά με αυτό καθαυτό το σκάνδαλο, αλλά και τη συμφωνία που υπέγραψε το αμερικανικό Δημόσιο με τη Novartis προκειμένου να εισπράξει τα 350 εκατ.
Τι αναφέρουν τα «μαντάτα» τα οποία χαρακτήρισα κακά; Οτι η Ελλάδα δεν πρόκειται να εισπράξει τίποτε από τη Novartis! Τίποτε όμως!
Υποκρισία
Και επεξηγώ, για να μην παρεξηγηθώ: κατά τους «ειδήμονες», το υπουργείο Δικαιοσύνης και οι αρμόδιες Αρχές διέπραξαν ολέθριο σφάλμα στα τέλη του 2016, κατά τη διάρκεια των χειρισμών για το σκάνδαλο. Αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στο στήσιμο και την υλοποίηση της σκευωρίας κατά των δέκα πολιτικών προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης και αμέλησαν (εκ λάθους ή εσκεμμένα, άγνωστο - θέλω να πιστεύω εκ λάθους, γιατί αν ισχύει το εσκεμμένα, είναι για φυλακή οι άνθρωποι) να αποστείλουν τον φάκελο στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, προκειμένου να έχουν το «καλώς έχει», ώστε να κατατεθεί εν συνεχεία κρατική αγωγή αποζημιώσεως κατά της Novartis. Το αποτέλεσμα είναι να επέλθει η 5ετής παραγραφή που ορίζει ο νόμος, ως τον απαιτούμενο χρόνο για να καταστεί νόμιμη και διεκδικήσιμη μία απαίτηση. Αν είχε κατατεθεί η αγωγή τότε, το 2016 ή έστω στις αρχές του 2017, αμέσως θα είχε διακοπεί ο χρόνος της παραγραφής και η αποζημίωση θα ήταν διεκδικήσιμη εν συνεχεία για όσο απαιτείτο.
Τούτου δοθέντος θεωρώ πως είναι εξαιρετικά υποκριτική (κανονικός φαρισαϊσμός!) η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που εγκαλεί σε κάθε ευκαιρία την κυβέρνηση γιατί δεν διεκδικεί αποζημίωση από τη Novartis. Οταν δεν έχεις κάνει τίποτε, και μάλιστα δημιουργεί και έντονες υποψίες το γιατί δεν το έκανες όταν έπρεπε, το να εγκαλείς τους άλλους είναι σαν να ζητάς και ρέστα από πάνω...
Οχι πως δεν έχει ευθύνες και η κυβέρνηση για την εξέλιξη αυτή, την τόσο δυσμενή. Εχει. Ενα από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να ασχοληθεί με το που ανέλαβε τη διακυβέρνηση τον Ιούλιο του 2019 θα ήταν αυτό. Δεν το έκανε. Και είναι υπολογη και αυτή. Οσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ψάχνοντας το «μαύρο χρήμα»
Ρώτησα έναν εξαιρετικό γνώστη της υπόθεσης του σκανδάλου της Novartis αν υπολογίστηκε ποτέ πόση ήταν η ζημία του ελληνικού Δημοσίου από τις «αθέμιτες πρακτικές» (διάβαζε τα... λαδώματα) του πολυεθνικού φαρμακευτικού κολοσσού.
Μου δήλωσε άγνοια, αν και ασχολήθηκε επί μήνες με την υπόθεση αυτή ως μέλος της Προανακριτικής Επιτροπής που σύστησε η Βουλή για τη σκευωρία κατά των δέκα πολιτικών. Μου ανέφερε συγκεκριμένα ότι πότε δεν περιήλθαν σε γνώση της Επιτροπής οικονομικά στοιχεία του σκανδάλου και ως εκ τούτου δεν γνωρίζει ποιος έχει τέτοια στοιχεία και τι τα έκανε. Πρόσθεσε δε ότι «λογικά, αυτά τα στοιχεία πρέπει να προκύψουν από όσα έχουν κατασχεθεί από την οικονομική εισαγγελία στα γραφεία της Novartis, από σκληρούς δίσκους υπολογιστών κ.λπ. Αλλά χρειάζονται μεγάλη επεξεργασία ώστε να προκύψει ένα αποτέλεσμα, έστω και κατά προσέγγιση».
Και μου εξήγησε τι εννοεί: πρέπει να υπολογιστεί τι συνταγογραφησε παράνομα κάθε ένας από τους 4.500 γιατρούς που φαίνεται πως είχε στο δίκτυό της η Novartis και εν συνεχεία όλα αυτά τα ποσά να αθροιστούν, να υπολογιστεί το μαύρο χρήμα που διακινήθηκε εντός και εκτός Ελλάδος και κάπως έτσι να υπάρξει έστω και κατά προσέγγιση ένα κάποιο αποτέλεσμα.
Εμένα αυτό στο χωριό μου το λένε «ζήσε μαύρε μου (και όχι Μάη μου) να φας τριφύλλι»...
Οι αλήθειες και το σίριαλ
Με δύο αλήθειες θα ολοκληρώσω (αφήστε με, επιτέλους, να ολοκληρώσω!) σήμερα. Απόρροια της 45ετούς ενασχόλησής μου με το «άθλημα».
1η αλήθεια: Η επικοινωνία είναι σαν το τζάκι. Οταν είσαι πολύ κοντά καίγεσαι, όταν είσαι πολύ μακριά κρυώνεις. Επίσης, αν είσαι πολιτικός, πρέπει να προσέχεις δίπλα και τριπλά με την επικοινωνία και τη δημοσιότητα. Γιατί είναι κανονικό ναρκωτικό. Σε γλυκαίνει, σε γλυκαίνει, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι μοναδικός, αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος, ο ένας κι άλλος κανένας και κάπως έτσι αποκτάς εξάρτηση και μετά γίνεσαι υποχείριο και ενεργούμενο του καθενός.
2η αλήθεια. Ο,τι έχεις να πεις, και μάλιστα με κάποιον που δεν τον έχεις «τσεκάρει», το λες διά ζώσης. Εκ του σύνεγγυς που έγραφαν παλιά σε ωραία ελληνικά οι δημοσιογράφοι. Ποτέ γραπτώς και ουδεπόποτε - ειδικά μετά την εξέλιξη της τεχνολογίας - τηλεφωνικώς. Τα γραπτά μένουν (scripta manent, το έλεγαν από εκείνα τα χρόνια οι Ρωμαίοι) και τα τηλέφωνα ακούγονται. Φιλοσοφία χρειάζεται;
Συμπέρασμα: αν είσαι πολιτικός και παραβείς μία των δύο αληθειών ή και τις δύο μαζί, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρεθείς κρεμασμένος σε τίποτε μανταλάκια μέσα στον χιονιά και να μην υπάρχει κανείς διαθέσιμος να σε ξεκρεμάσει.
(Μικρή «ελεγεία», ως συνεισφορά στο σίριαλ Φουρθιώτη - Γεραπετρίτη, το οποίο αποτελεί από την Κυριακή το κορυφαίο αντιπολιτευτικό... όπλο ΣΥΡΙΖΑ στη... μάχη να πέσει ο Μητσοτάκης!)
