Ο εσωτερικός μονόλογος του Αζόρ

Θα μπορούσε η «αληθινή ιστορία» που γνώριζε η Φωτεινή Τσαλίκογλου για τον αδέσποτο Αζόρ να μείνει «αληθινή», αλλά ανεκμετάλλευτη; Θα μπορούσε να μην έχει βρει τον δρόμο της αφήγησης; Ναι, αλλά έτσι η συγγραφέας δεν θα είχε προσθέσει μια ακόμη απόχρωση στο μυθοπλαστικό αποτύπωμα της πανδημίας. Αντιθέτως, στο «Ο Αζόρ και ο κύριος των εννιά» (εκδ. Καστανιώτης) πέρασε ένα επεισόδιο για τους «απαρατήρητους» της πανδημικής κρίσης, που βρίσκονται επιπλέον στο έλεός μας. Ενα παραπάνω που ο Αζόρ της ιστορίας είναι εφοδιασμένος με έναν εσωτερικό μονόλογο και τις σκέψεις της καθηγήτριας Ψυχολογίας. «Δεν ήταν ονειροπόλος. Δεν καταδεχόταν τη θαλπωρή του ψεύδους. Οταν τύχαινε να δει στον ύπνο τη μάνα του να του γλυκομιλά, έσπευδε να βγει έξω από το όνειρο. Ανάμεσα στη θλίψη και στον θυμό θα διάλεγε κάτι άλλο. Τι όμως; Ενας απαίδευτος σκύλος ήταν. Πώς να εκφράσει αυτό το «κάτι άλλο»» αναφέρει σε ένα σημείο η Τσαλίκογλου και μόνο η λέξη του ζώου προδίδει την ταυτότητα του ενσυνείδητου πλάσματος που σκέφτεται.