Τον Χρήστο τον συνάντησα πρώτη φορά μέσα από κοινωνικές συναναστροφές. Ημουν με την πρώην γυναίκα μου κι εγώ κι εκείνος. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί ήταν ολιγόλογος, όχι πολυλογάς σαν κι εμένα, ουσιαστικός, και με καλούς τρόπους. Εκτός από τη γοητεία που εξέπεμπε είχε πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει χωρίς να μιλάει πάρα πολύ. Ηταν ένας άνθρωπος διαβασμένος και ενημερωμένος όχι μόνο για την τέχνη του, αλλά για την πολιτική και την κοινωνία, που υποστήριζε τη θέση του με επιχειρήματα και ορθό λόγο. Είχε μια κομψότητα, ευγένεια. Είχε μια μαγεία που την είχα δει – με άλλο βάρος και άλλο περιεχόμενο βεβαίως – όταν συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
