Η χθεσινή μέρα μας επιφύλαξε δύο οδυνηρές αναχωρήσεις. Η πρώτη, η εκδημία του Νικηφόρου Αντωνόπουλου, αφορά κατ’ αρχάς έναν στενό κύκλο επαγγελματιών του Τύπου, και ιδίως των «ΝΕΩΝ», αλλά και έναν ευρύτερο κύκλο πολιτικοποιημένων που στη διαδρομή του ταυτίστηκαν μαζί του – με τη συνέπειά του, το παράδειγμά του, την ηθική διάσταση της παρουσίας του. Η δουλειά του ταυτίστηκε με τα πιστεύω του: αριστερός και συντάκτης της «Αυγής» τη δεκαετία του 1960, διωγμένος από το καθεστώς της δικτατορίας μετά το 1967, συντάκτης στα «ΝΕΑ» και αργότερα αρχισυντάκτης τη Μεταπολίτευση, διευθυντής ειδήσεων και αργότερα γενικός διευθυντής της κρατικής τηλεόρασης. Σε όλες τις περιπτώσεις, ήταν προσηλωμένος στη δεοντολογία, στο υψηλό επίπεδο του παραγόμενου δημοσιογραφικού προϊόντος σε όλα τα επίπεδα (με ιδιαίτερη φροντίδα για τη γλώσσα) και μαχητικός δημοκράτης. Πίστευε στην καλλιέργεια, με την οποία είναι συνυφασμένη η δουλειά του δημοσιογράφου και δεν ενέδωσε στιγμή στις ευκολίες της εποχής μας: δεν ενέδωσε ούτε στην επιδερμικότητα ούτε στο σταρ σύστεμ ούτε στις μόδες – και ποτέ ούτε που διανοήθηκε να επιβραβεύσει την αγραμματοσύνη, όπως κάνουν κατά κόρον τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ανταγωνιζόμενα την κακή πλευρά των κοινωνικών δικτύων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή