Αν η πανδημία ήταν κανονικός πόλεμος, οι υγειονομικοί θα ήταν η πιο σημαντική γραμμή άμυνας. Στη δική τους νίκη θα στηριζόταν η έκβαση της μάχης. Και βέβαια εκείνοι θα υπέφεραν τις μεγαλύτερες απώλειες.

Η κυβέρνηση πρέπει να ανησυχεί που ένα σημαντικό κομμάτι των ελλήνων υγειονομικών δείχνει ακόμα δισταγμό να εμβολιαστεί. Και, κυρίως, θα έπρεπε ήδη να δρα με στόχο να τους πείσει. Ολοι όσοι σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος αυτής της πανδημίας οφείλουν να έχουν όλα τα όπλα στη φαρέτρα τους, ώστε να μη χάσουν έδαφος απέναντι στον κορωνοϊό. Ο εμβολιασμός τους, όμως, δεν αφορά μόνο την προστασία τους και την αποτελεσματικότητά τους. Η επιλογή τους αποτελεί παράδειγμα και για πολίτες που, για τους δικούς τους λόγους, διστάζουν επίσης – στους γιατρούς και στους νοσηλευτές προσβλέπουν περισσότερο, παρά σε οποιονδήποτε πολιτικό.

Τόσον καιρό, δεν υπάρχει κανείς που να μην απονέμει τα εύσημα στο προσωπικό των νοσοκομείων για την αυταπάρνηση και τη μαχητικότητά του. Αν συγκρίνει κανείς τη γνώμη των Ελλήνων για το ΕΣΥ πριν και μετά την έναρξη της πανδημίας θα καταλάβει τη θετική αλλαγή. Η θέση των υγειονομικών – το γνωρίζουν πλέον όλοι – προϋποθέτει αίσθημα ευθύνης και, υπό αυτή την έννοια, ο εμβολιασμός τους είναι μια πράξη υπευθυνότητας. Η μοναδική που ταυτίζεται με την επιλογή που έκαναν, όταν επέλεξαν να υπηρετούν τη δημόσια υγεία.

Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι που αρνούνται να εμβολιαστούν πρέπει να αλλάξουν γνώμη, μόνο έτσι θα έρθει πιο κοντά το τέλος αυτού του πολέμου. Και αν η πειθώ δεν φανεί αρκετή, υπάρχει πάντα ο δρόμος που έδειξε η Ιταλία.