«Είμαι έτοιμη να φύγω από το Λος Αντζελες και θέλω να έρθεις», τραγουδά η Elizabeth Woolridge Grant στο νέο της άλμπουμ και συνεχίζει «Ογδόντα μίλια βόρεια ή νότια, κάνουν». Η τραγουδοποιός, τραγουδίστρια κοιτάζει πέρα από το San Gabriel Mountains (τα βουνά San Gabriel είναι μια οροσειρά που βρίσκεται στη βόρεια κομητεία του Λος Αντζελες και στη δυτική κομητεία San Bernardino, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ) και λαχταρά σταθερότητα. Ισως πρόκειται για το πλέον ενδοσκοπικό άλμπουμ της. Φαντασιακή απόδραση πάνω σε φορτηγό όπου κανείς δεν την αναγνωρίζει. Στο «Chemtrails» ηχογραφεί τον θάνατο του αμερικανικού ονείρου από την καρδιά του Χόλιγουντ, όπως έκανε στην προηγούμενη προσπάθειά της, στο «Norman Fucking Rockwell» του 2019. Πρόκειται για αιχμηρή εργασία της ιέρειας της μελαγχολίας όπου στο στόχαστρό της μπαίνει ακόμη μια φορά ο πολιτισμός, με την ευρεία έννοια, των Ηνωμένων Πολιτειών. Το συνολικό της έργο, που παραμένει εξαιρετικά συνεπές καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, εδώ γίνεται περισσότερο δυνατό εφόσον «κινηματογραφεί» με μουσική και στίχους την πατρίδα της. Τα παιδιά χορεύουν στη Λουιζιάνα σε ένα ξεχασμένο μπαρ, ενώ «ολόκληρος ο κόσμος είναι τρελός». Η ακρόαση του άλμπουμ γεννά ένα απίστευτα ζοφερό αλλά και ταυτόχρονα παράξενα παρήγορο συναίσθημα. Αυτό το πιο ευαίσθητο άλμπουμ της δημιουργού δεν θα μπορούσε παρά να ήταν και λιτό. Η παραγωγή του την απογυμνώνει και παρουσιάζει τρία στοιχεία: κιθάρα, πιάνο, φωνή. Και όπου χρειάζεται κάποια άλλη ηχητική παρέμβαση τα μαλακά ντραμς bongo, κάνουν τη δουλειά τους χωρίς υπερβολές. Μουσικές και ήχοι που διαλύονται στον αέρα. Πρόκειται για κομμάτια που θα μπορούσαν να συνοδεύσουν ένα μωρό στην κούνια του ή να παίζονται σε μια άδεια αίθουσα χορού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή