Ο,τι ονειρεύτηκα ακυρώθηκε

Την χρονιά αυτή ό,τι ονειρεύτηκα ακυρώθηκε. Κυριολεκτώ. Ο,τι είχα κανονισμένο από βιβλιοπαρουσιάσεις και εκθέσεις φωτογραφίας – ζωγραφικής πάγωσε. Οπως τότε, την πρώτη μέρα στον Στρατό, με κλείσανε για πλάκα στην κατάψυξη με τα κρέατα. Τότε κράτησε ένα λεπτό, τώρα έναν χρόνο. Από τη μια το κυβερνητικό κράτος, από την άλλη η ατομική ευθύνη. Με το πρώτο πήρα διαζύγιο. Βασικός λόγος ισχυρού κλονισμού αυτής της σχέσης το ότι σε κάθε πρόβλημα πλέον οι λύσεις είναι δύο: απαγορεύσεις και Αστυνομία. Με τη δεύτερη έγινα λύκος. Την πήρα όλη πάνω μου, τη σαρκώθηκα. Περπάτημα μόνος, πολύ περπάτημα, άπειρα βήματα μοναχικά. Σαν να λέμε ξανασυστήθηκα με την πόλη στην οποία γεννήθηκα, την πόλη με το όνομα Δράμα. Πήρα τα πόδια μου, πήρα και τα μάτια μου και στο έρημο Καπνολογικό Ινστιτούτο του Μεσοπολέμου, πήρα τα πόδια μου και στη σειρά τα παλιά χάνια – του Τσερέσοβου, της Νέας Ζωής, της Μαύρης Θάλασσας, του Καραΐσκου, της Νέας Ζίχνης, του Βόλου, του Βασιλειάδη. Πήρα τα πόδια μου, πήρα και την ατομική μου ευθύνη και ένα ένα τα αρχοντικά των καπνεμπόρων, τις καπναποθήκες. Πήρα τα πόδια μου κι ένα γυαλόχαρτο για τα μάτια κι έπιασα τους ερειπωμένους υδρόμυλους.