Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης από την αντιπολίτευση των καταγγελιών κατά του Δημήτρη Λιγνάδη δεν έδωσε απλώς μια νοσηρή διάσταση στη δημόσια σφαίρα. Κατάφερε κάτι σημαντικότερο: να ακυρώσει την κοινωνική δυναμική των καταγγελιών περί σεξουαλικής εκμετάλλευσης, να μετατρέψει ένα κοινωνικό πρόβλημα και ένα αίτημα απελευθέρωσης και χειραφέτησης σε υπόθεση κουτσομπολίστικης αδιακρισίας. Σε κοντόφθαλμη, συντηρητική ματιά στα πράγματα, που ακόμα μία φορά θέτει στο επίκεντρο της απαξίωσης την πολιτική - η οποία εμφανίζεται ως δραστηριότητα προσπορισμού οφελών από προνομιούχες κοινωνικές ομάδες που, επειδή έχουν το κράτος στα χέρια τους, ζουν πέραν των κανόνων, εις βάρος τους, εξασφαλίζοντας το ατιμώρητο για τις πράξεις τους. Και μάλιστα με την αγοραία ευθύνη της Αριστεράς.
Από το παλαιό αίτημα (που μας φαινόταν προοδευτικό, τρομάρα μας) «το προσωπικό είναι πολιτικό», φτάσαμε στο όνομα των καταγγελιών της προσωπικής παραβατικότητας κάποιων διακεκριμένων προσωπικοτήτων να ενοχοποιείται συλλήβδην η πολιτική. Στην ουσία, δηλαδή, από την πολιτική, ανεπαισθήτως, βουλιάζουμε ακόμα μία φορά στην αντιπολιτική. Αν συνεχίσουμε έτσι, έρχεται η ώρα των νέων Αγανακτισμένων, αυτή τη φορά με κάτι που, ενισχυμένο από θεωρίες συνωμοσίας και κοινωνικό μίσος, θα αποκληθεί «ηθική σήψη» και στο τέλος θα συμπεριλάβει ακόμα και εκείνους που σήμερα επιδιώκουν να προσποριστούν οφέλη από τα γεγονότα. Ολοι στη λάσπη. Αυτή η συνθήκη κανένα αίτημα χειραφέτησης δεν κυοφορεί. Το αντίθετο. Διακυβεύονται ουσιαστικές κατακτήσεις της κοινωνίας μας. Και κυρίως η αποδοχή σεξουαλικών ταυτοτήτων και συμπεριφορών που στο πολύ κοντινό παρελθόν ήταν αποσυνάγωγες - αφού σε μεγάλο βαθμό η παιδεραστία συγχέεται με την ομοφυλοφιλία. Ο ηθικός πανικός δεν φέρνει χειραφέτηση. Φέρνει ομοφοβία, φέρνει καχυποψία, φέρνει αδιακρισία. Και μίσος.
Κι αυτό δεν χρειάζεται πολύ για να το παρατηρήσει κανείς. Ρίξτε μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο καλύπτονται τα γεγονότα από τα ΜΜΕ, δείτε πώς συζητιούνται τα ζητήματα στα κοινωνικά δίκτυα. Τι μας ενδιαφέρει; Τι έβλεπαν οι γείτονες του κατηγορουμένου, τι κάνει στο κελί του, πώς έβρισκε ερωτικούς παρτενέρ. Η ιστορία μας χρειαζόταν έναν σούπερ κακό, τον βρήκαμε και μπορούμε ανέτως να κανιβαλίζουμε. Από 'κεί και πέρα, φυσικά, ο χειρισμός διαφέρει. Αλλού κυριαρχεί ο αγοραφοβικός τρόμος απέναντι στη σεξουαλικότητα. Αλλού δεσπόζει η ηδονοβλεπτική ματιά. Και σε πολλές περιπτώσεις η δημοσιογραφία υιοθετεί πρακτικές αυριανισμού. Και το δυστύχημα είναι ότι υπάρχει περιθώριο για πιο χαμηλά. Αλλωστε, την ίδια στιγμή που υπάρχει κίνημα για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα, ουδείς συζητά την, υποτίθεται, αδιαφιλονίκητη κατάκτηση του πολιτισμού μας, το τεκμήριο αθωότητας του Λιγνάδη.
Στο μεταξύ, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έχουν βγει στην αγορά διάφορες δήθεν ευαίσθητες ομάδες, κυρίως καλλιτεχνών, που ταυτόχρονα ζητούν κυρώσεις για κυβερνητικά στελέχη και τον Πρωθυπουργό επειδή ο Λιγνάδης ήταν διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ομολογούν ότι ήξεραν αλλά κρατούσαν μυστικό ό,τι ήξεραν. Κωμωδία.
Κωμωδία ή δράμα, η ουσία είναι μία. Η τροπή των πραγμάτων ουσιαστικά καταργεί τη δυναμική που έφερε στη δημόσια ζωή η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου. Το παράδειγμά της και η ενθάρρυνση καταπιεσμένων προσωπικοτήτων που υπέστησαν παρενόχληση να μιλήσουν μετατράπηκαν σε κυνήγι μαγισσών και σε αδιακρισία.
Το ελληνικό #ΜeΤoo απαξιώνεται. Και απαξιώνεται από τις πολιτικές δυνάμεις και τους χώρους που, υποτίθεται, το διαφήμιζαν ως μέσο για μεγαλύτερη κοινωνική ισότητα, για περισσότερη χειραφέτηση. Θλιβερή και άδοξη εξέλιξη.
«Δεν θα εφαρμοστεί...»
Οσοι, με πρώτο τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Φίλη, προφήτευαν ότι δεν θα εφαρμοστεί το γράμμα του Νόμου 4777/21 για τα πανεπιστήμια, που προσφάτως ψηφίστηκε στη Βουλή, πήραν χθες μια πρώτη απάντηση με ό,τι συνέβη στη Θεσσαλονίκη.
Τι συνέβη; Τα μέλη φοιτητικών παρατάξεων που ζητούν να μην εφαρμοστεί ο νόμος ξύπνησαν χθες το πρωί και, χωρίς να υπάρχει απόφαση συνέλευσης για οποιουδήποτε τύπου κινητοποίηση, πήγαν στο Αριστοτελειο Πανεπιστήμιο στις 7, πριν κι από τους διοικητικούς υπαλλήλους, και έκαναν κατάληψη στο κτίριο διοίκησης. Εκδιώχθηκαν οι εργαζόμενοι στην υπηρεσία φύλαξης και οι εισβολείς ταμπουρώθηκαν επιδιώκοντας να ακυρώσουν στην πράξη τον νόμο – μάλιστα έκαναν και ζημιές στην Πρυτανεία. Τότε, ο πρύτανης Νίκος Παπαϊωάννου ειδοποίησε τον εισαγγελέα, εκείνος κάλεσε τα ΜΑΤ και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Μετά τα επεισόδια, η Πρυτανεία εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία τονίζονται τα εξής: «Η απεργία είναι σεβαστή όπως και η ειρηνική διαμαρτυρία και συνάθροιση. (...) Η βία, όμως, η απειλή χρήσης βίας, η κατάληψη του δημόσιου χώρου εις βάρος άλλων, για την προώθηση οποιωνδήποτε αιτημάτων και διεκδικήσεων, δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ αποδεκτές».
Είναι αυτό αστυνομοκρατία; Λάθος. Οσο κι αν φαίνεται πρωτόγνωρο σε πολλούς, είναι ο νόμος.
