Διαβάζω τις ιδιότητες, τις πολιτικές και τις επαγγελματικές, των 17 συριζαίων που χθες υπέγραψαν για τον τρομοκράτη Κουφοντίνα. Μένω σε δυο, χωρίς να γράφω ονόματα, διότι δεν έχει σημασία, το θέμα που θα θίξω τους ξεπερνά. Ο ένας υπογράφει «πολιτικός κρατούμενος επί χούντας», ο άλλος «πολιτικός κατάδικος επί χούντας».

Προφανώς, τιμώ και τους δύο για τον αντιστασιακό ρόλο τους και την ανιδιοτελή θυσία τους. Αρκετές δεκαετίες μετά, όμως, ως πρόσωπα με επαγγελματική και πολιτική δράση, δεν γίνεται να επικαλούνται ως ιδιότητα που τους προσδιορίζει, επιλεκτικά, ένα τμήμα παγωμένου χρόνου: όλες και όλοι προσδιοριζόμαστε από το σύνολο της ζωής μας. Δεν είμαστε ό,τι ήμασταν ως παιδιά και νέοι, δεν είμαστε η μυθολογία μας. Είμαστε η διαδρομή μας. Σημασία έχει το ενδιάμεσο. Πώς ζήσαμε, τι προσφέραμε. Οι συγκεκριμένοι δεν έχουν λόγο να αποκρύψουν τη ζωή τους. Εζησαν τίμια, εργάστηκαν σκληρά (στον «αστικό Τύπο», αλλά δημοκρατία έχουμε, εκεί είναι οι δουλειές), υπήρξαν επιτυχημένοι στη ζωή τους και στη δουλειά τους, απ’ όσο ξέρω δεν παρέβησαν τις αρχές τους, η επιτυχία τους και η εργατικότητά τους τους έδωσε την κοινωνική επιφάνεια που τους επιτρέπει να είναι πρόσωπα αναφοράς.

Η πραγματική ηρωική στιγμή μας είναι ο τρόπος που ζούμε, όχι τα ηρωικά παραμύθια της ιδεοληψίας μας. Ας μην περιφρονούμε την πραγματική ζωή.