Πού αποδίδονται σύμφωνα με τον Δημήτρη Μποσνάκη όλες αυτές οι αποκλίσεις από τα ταφικά έθιμα; «Εκτός από τις περιόδους κρίσεων, οι ατιμωτικές ταφές στέλνουν ένα σκληρό μήνυμα κυρίως στην οικογένεια του νεκρού, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία. Δεν σωφρονίζεται ο νεκρός, αλλά οι ζωντανοί. Λειτουργούσαν ως ένας μηχανισμός αποτροπής και κατευνασμού. Αποτελούσαν ένα είδος ελέγχου της εξουσίας προς τους πολίτες» απαντά.
Και καταλήγει: «Μέσα από αυτό το βιβλίο θέλησα να συγκεντρώσω τα ευρήματα που σχετίζονται με την ατιμωτική και ανώνυμη ταφή και σε διάλογο με τις αρχαίες πηγές να ξεκινήσει μια συνεργασία και με άλλους κλάδους της επιστήμης, όπως η κοινωνική ανθρωπολογία, η εθνολογία και η λαογραφία. Ταυτοχρόνως ελπίζω να λειτουργήσει θετικά ώστε να σπάσει η αμηχανία που αισθάνεται ο αρχαιολόγος την ώρα που έρχεται αντιμέτωπος με μια “παράξενη” ταφή που περιέχει μόνο οστά, ώστε να μπορέσει εντέλει να διαλευκάνει τι συμβαίνει σε αυτή την γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην κανονική ταφή και στην αταφία. Το συμπέρασμά μου από αυτή τη διαδικασία πάντως καταγράφεται στην πρώτη αράδα του βιβλίου: με φόντο τον θάνατο η ζωή αποκτά διαφάνεια».
