Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Προ ημερών, η διακήρυξη της Al-Ula σηματοδότησε τον (τυπικό) τερματισμό της κρίσης του Κατάρ (Ιούνιος 2017 - Ιανουάριος 2021). Η εξέλιξη αυτή, βέβαια, δεν συνέβη ως κεραυνός εν αιθρία. Πράγματι, οι πρώτες συζητήσεις για την άρση της ρήξης χρονολογούνταν από τον Νοέμβριο 2020 - με πρωτοβουλία μάλιστα του Οίκου των Σαούντ. Δεν καρποφόρησαν, όμως, εξαιτίας της αντίθεσης του Αμπου Ντάμπι και του Καΐρου. Τι συνέβη όμως τώρα και τελεσφόρησε η διαμεσολάβηση του Κουβέιτ μεταξύ των κρατών - μελών του GCC;
Mα φυσικά η παρέμβαση της διοίκησης Τραμπ, δια χειρός του Τζάρεντ Κούτσνερ! Eν αναμονή της ορκωμοσίας της διοίκησης Μπάιντεν και της «αγωνίας» των μοναρχικών καθεστώτων του Κόλπου για την πολιτική του επερχόμενου προέδρου έναντι του Ιράν, ο «άνθρωπος του προέδρου για τις ειδικές αποστολές στη Μέση Ανατολή» ανέλαβε μια ουσιαστική πρωτοβουλία για την επίλυση της χρονίζουσας κρίσης. Η πρωτοβουλία αυτή, μάλιστα, εν μέρει διορθώνει μία «αμαρτία» της διοίκησης Τραμπ. Η απόφαση για τον αποκλεισμό του Κατάρ οφείλεται εν μέρει στη «λευκή επιταγή» του προέδρου Τραμπ προς τον Οίκο των Σαούντ (περί Κατάρ, περί Υεμένης κ.λπ.).
Η εξέλιξη αυτή, λοιπόν, αποκαθιστά την ενότητα (τουλάχιστον στα χαρτιά) των κρατών - μελών του GCC - την οποία διχόνοια εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον δύο μη αραβικές δυνάμεις, Τουρκία και Ιράν, για την αύξηση της ισχύος τους στον Περσικό Κόλπο. Το Ιράν ανήκει δίχως αμφιβολία στους «μεγάλους χαμένους» της εξέλιξης αυτής. Το 2020 ήταν ένας Annus Horribilis για το Ιράν (δολοφονία Σολεϊμάνι και Φαριζαντέχ, δολιοφθορές σε στρατιωτικές βάσεις κ.λπ.) και, όπως ακριβώς το προηγούμενο έτος, έτσι και αυτό δεν αρχίζει με τις καλύτερες προοπτικές για την Τεχεράνη.
Πώς επηρεάζεται όμως η Τουρκία; Ο Ερντογάν υποστήριξε αναφανδόν τον σύμμαχο και φίλο Αλ Θάνι εξ αρχής και η Ντόχα άντεξε την ισχυρή πίεση των γειτόνων της. Εις αντάλλαγμα, η Τουρκία ισχυροποίησε τη στρατιωτική παρουσία της στον Περσικό Κόλπο («την πίσω αυλή» των Σαούντ και εμιρατιανών) και το Κατάρ αιμοδότησε την υπό κατάρρευση οικονομία της Τουρκίας. Υπάρχει ένα ενδεχόμενο το Κατάρ να αναλάβει την πρωτοβουλία να διαμεσολαβήσει μεταξύ Αγκυρας και Ριάντ. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα ευνοούσε την Τουρκία καθώς θα διεμβόλιζε τον ισχυρό άξονα μεταξύ των πριγκίπων διαδόχων του Ριάντ και Αμπου Ντάμπι.
Βέβαια, οι όροι της συμφιλίωσης δεν έχουν ακόμη δημοσιοποιηθεί. Ως εκ τούτου, δεν γνωρίζουμε εάν η συμφιλίωση αυτή προήλθε (πέραν των προαναφερθέντων διαμεσολαβητών του Κουβέιτ και των ΗΠΑ) από την παραδοχή της ήττας από τους «σκληροπυρηνικούς» (Αίγυπτο και Εμιράτα) και την εξομάλυνση άνευ όρων ή, αντιθέτως, από την εκπλήρωση ορισμένων όρων από το Κατάρ (που μέχρι τώρα δεν έχουν γνωστοποηθεί). Το ζήτημα του Ιράν, όπως επίσης και αυτό των Αδελφών Μουσουλμάνων, θα αποτελέσει τον οδοδείκτη για εάν η συμφιλίωση θα προχωρήσει ή εάν θα παραμείνει ως «ψυχρή ειρήνη».
