Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Hey, teachers, leave the kids alone» (δάσκαλοι, αφήστε τα παιδιά ήσυχα) έλεγε το παλιό τραγούδι, το οποίο είχε γίνει το έμβλημα κάθε ανήσυχου νέου εναντίον μιας αυταρχικής παιδείας.
Ομως ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα και σήμερα στην Ελλάδα του 2021 συζητάμε απαράδεκτα και πάλι για τους περίφημους «αιώνιους φοιτητές»! Ετσι, η υπουργός Παιδείας έδωσε χθες στη δημόσια διαβούλευση ένα σχέδιο νόμου, το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει την (υπό προϋποθέσεις) διαγραφή αυτών των «ξεχασμένων φοιτητών»!
Και βεβαίως θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη ότι σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ), κατά τη λήξη της ακαδημαϊκής χρονιάς 2018-2019, οι 282.588 ήταν αιώνιοι φοιτητές (από το σύνολο των 668.734 εγγεγραμμένων προπτυχιακών φοιτητών)!
Δηλαδή σχεδόν το 42% των φοιτητών είχε ξεπεράσει τα έξι χρόνια σπουδών!
Ομως πώς δημιουργήθηκε ιστορικά αυτή η απίθανη ομάδα των «χαμένων» φοιτητών που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους (και όλα αυτά παντελώς ανεξάρτητα από τις σημερινές ανώμαλες συνθήκες της θανατηφόρας πανδημίας);
Οι αιτίες είναι πολλαπλές. Μη υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων που οδηγούσαν τα παιδιά σε ένα είδος έντονης «υπαρξιακής χαλαρότητας» (σηκώνομαι όποτε θέλω και πηγαίνω όποτε επιθυμώ στη σχολή, ενδεχομένως για να συμμετέχω στο γίγνεσθαι ενός κομματικοποιημένου πανεπιστημίου)!
Επίσης βιοποριστική εργασία των φοιτητών για να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της ζωής ή το να βιώνεις το φρικτό συναίσθημα ότι είσαι εκ των προτέρων «απόβλητος» σε μια χρεοκοπημένη οικονομία, στην οποία η ανεργία των νέων εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι πολύ υψηλή.
Ολα αυτά είναι πλήρως κατανοητά. Ωστόσο τίθεται το εξής ερώτημα: Αραγε, δεν αρκούν τα έξι χρόνια για να τελειώσει κανείς μια Νομική Σχολή (τέσσερα που είναι τα κανονικά χρόνια συν τα δύο έτη της παράτασης), όπως προβλέπει το άρθρο 24 του σχεδίου νόμου που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα;
Και όπως προέβλεπε και ο Ν. 4009/2011 (ο επονομαζόμενος «νόμος Διαμαντοπούλου»);
Και δεν αρκούν άραγε τα εννιά χρόνια για να τελειώσει κανείς μια Ιατρική Σχολή;
Εξάλλου, υπάρχει και πρόβλεψη - στο σχέδιο νόμου - για τους φοιτητές οι οποίοι εργάζονται «πιστοποιημένα» 20 ώρες την εβδομάδα (ώστε να παρέχονται περισσότερες διευκολύνσεις, ύστερα από έγκριση της Κοσμητείας της κάθε σχολής).
Το συμπέρασμα; Είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό σε όλους - άσχετα από κομματικές προσεγγίσεις - ότι οι αιώνιοι φοιτητές είναι ένα αρνητικό μέγεθος, γιατί καμιά σχολή δεν μπορεί να χαράξει στοιχειωδώς το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα όταν δεν γνωρίζει πόσοι πραγματικά είναι οι φοιτητές της.
Ιδίως σήμερα που η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει διάχυση του φοιτητικού προσωπικού από χώρα σε χώρα και πτυχία τα οποία να μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους!
Ο Γρήγορης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ, kalfelis@law.auth.gr
