Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η μεγάλη προσδοκία των πολιτών απανταχού του κόσμου είναι η επιστροφή στην κανονικότητα μετά την πρωτοφανή, όσο και απροσδόκητη ανθρώπινη καταστροφή της πανδημίας. Και πολλοί ελπίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι ορατό και εφικτό, μετά τη μεγάλη παραγωγή εμβολίων, που έγινε κατορθωτή από την άοκνη και έγκαιρη δράση της επιστημονικής κοινότητας.
Είναι όμως αυτή μια ρεαλιστική προσδοκία, με βάση τα κοινωνικά φαινόμενα που εξελίσσονται γύρω μας; Μπορεί πράγματι να υπάρξει μια ευρύτερη κανονικότητα, μια ήρεμη, καταπώς είχαμε συνηθίσει, ζωή, στα προηγούμενα μεταπολεμικά χρόνια, ειδικά στις κοινωνίες της Δύσης και μέσα σ' αυτές και της χώρας μας; Ή θα πρέπει ν' αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σ' έναν μεγάλο, καινούργιο κύκλο ζωής, όπου η ηρεμία και η κανονικότητα της παλιάς εποχής θα αποτελεί την εξαίρεση και οι εντάσεις, οι κρίσεις και οι εναλλασσόμενοι κίνδυνοι θα είναι η νέα κανονικότητα;
Νομίζω ότι λίγο-πολύ και ο καθένας από διάφορες πλευρές αρχίζουμε ν' αντιλαμβανόμαστε ότι η ένταση της νέας εποχής δεν είναι κάτι συγκυριακό αλλά κάτι μονιμότερο, που πάει πολύ μακρύτερα από αυτό που ζούμε σήμερα. Τι σημαίνει, όμως, ένας μεγάλος ιστορικός κύκλος κοινωνικών εντάσεων, πολύμορφων κρίσεων και απροσδόκητων αλλαγών, για την ταυτότητα και την ουσία της πολιτικής, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα;
Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Ηδη η πολιτική καθυστερούσε να δώσει ζωτική απάντηση και στην προηγούμενη κοινωνική φάση της σχετικής ηρεμίας. Πόσω μάλλον σήμερα, που αλλάζει ριζικά το κοινωνικό έδαφος στο οποίο παρεμβαίνει. Ψηλαφώντας, όμως, αυτό που πράγματι συμβαίνει, μπορούμε να εντοπίσουμε μια πρώτη σημαντική αλλαγή. Σήμερα, η πολιτική φαίνεται να κρίνεται πρωτίστως στο πεδίο διαχείρισης κρίσεων, και μάλιστα διαρκών, πολύμορφων και εναλλασσόμενων. Ο κόσμος ζητά από την πολιτική κάτι βασικό όσο και σημαντικό: κάποιος να κρατήσει το τιμόνι σταθερά σε κάθε είδους περιπέτεια, φυσική, περιβαλλοντική, υγειονομική, οικονομική, εθνική, που αντιμετωπίζει.
Με αυτή την έννοια, η πολιτική φεύγει τελείως από το πεδίο των υποσχέσεων και μάλιστα της πλειοδοσίας και αποκτά εντελώς πρακτικό νόημα στο κατά πόσον μπορεί να διασφαλίζει τη ζωή και, όσο είναι δυνατόν, τις κατακτήσεις των πολιτών. Αυτό δεν σημαίνει πολιτική χαμηλών προσδοκιών όπως κάποιοι θα προτρέξουν να προεξοφλήσουν. Σημαίνει κοινωνική ενσυναίσθηση του πραγματικού, λαϊκή απαίτηση εμπιστοσύνης και, ταυτόχρονα, κριτήριο έμπρακτης αξιολόγησης της πολιτικής. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι από την πολιτική των υποσχέσεων περνάμε στην πολιτική της εμπιστοσύνης. Η οποία εμπιστοσύνη αποκτάται, κυρίως, στη διαχείριση κρίσεων και μάλιστα οριακών.
Σε αυτό το μοτίβο μιας νέας εποχής των διαρκών κρίσεων, μπορεί πλέον να εξετάζεται και να αξιολογείται και το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζει να διατηρεί πολιτικό πλεονέκτημα ακριβώς σ' αυτό το σημείο, παρά τα σημάδια σοβαρής διαχειριστικής κόπωσης, με δεδομένη την αντιμετώπιση πολλών και συνεχιζόμενων κρίσεων. Σε αντίθεση με τους ανταγωνιστές της και, ιδιαίτερα, την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία σταθερά συνεχίζει να πολιτεύεται με πλειοδοτικές υποσχέσεις και, μάλιστα, μ' ένα προσφάτως δοκιμασμένο προσωπικό, που οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να διασώσει στοιχειωδώς ούτε καν τα κεκτημένα.
Ο Γιώργος Φλωρίδης είναι πρώην υπουργός
