Τι κοινό έχει ένας πιτσιρικάς από το Μπουένος Αϊρες με έναν παππού από τη Νάπολι; Ο πρώτος μεγάλωσε με ιστορίες για τον μεγάλο Μαραντόνα. Ο δεύτερος τον είδε με τα μάτια του να παίζει, να οδηγεί την ομάδα της καρδιάς του στην κατάκτηση δύο καμπιονάτο και ενός Κυπέλλου UEFA. Τι ενώνει έναν αριστοκράτη Βρετανό που ψήφισε υπέρ του Brexit με έναν ψηφοφόρο της Ανγκελα Μέρκελ από το Σαρλότενμπουργκ του Βερολίνου; Το 1986 και οι δύο είδαν τον Ντιεγκίτο, με θεϊκή παρέμβαση ή όχι, να τους στερεί το Μουντιάλ. Αν συμφωνήσουμε πως οι μύθοι είναι συλλογικά όνειρα, τότε ο Μαραντόνα κατάφερε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να μας κάνει να ονειρευόμαστε μαζί. Κι ας μην άντεξε το βάρος της αποστολής του.

Δεν χρειαζόταν να ζήσει κανείς τη ζωή του Μαραντόνα για να ταυτιστεί μαζί του. Δεν χρειαζόταν καν να του αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Oλος ο κόσμος ήξερε τον μεγάλο παίκτη με το μικρό του, ήξερε για τα πάθη και τις καταχρήσεις του σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς του. Ετσι είναι τα είδωλα: γίνονται συχνά αντικείμενο διχασμού, έχουν τυφλούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς. Η δύναμή τους, όμως, έγκειται στο πλήθος που συσπειρώνουν – είτε υπέρ τους είτε εναντίον τους. Λειτουργούν ως σημείο επαφής ανθρώπων που κατά τα άλλα δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό μεταξύ τους. Γι’ αυτό δεν ξεχνιούνται ποτέ.

Αν κάτι μάθαμε από τον Μαραντόνα είναι ότι η καταγωγή δεν ορίζει το ταξίδι, ούτε τον προορισμό. Αν κάτι μαθαίνουμε από τα είδωλα που αποχαιρετούμε είναι πόσο μεγάλη είναι η δύναμή τους. Οταν όλα τα άλλα μάς διαφοροποιούν, αυτά μπορούν ακόμα να μας ενώνουν.