Μια ειρωνεία της ζωής

Αυτή την εβδομάδα ξεκίνησε η δίκη για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, με έξι κατηγορούμενους για θανατηφόρο σωματική βλάβη. Εχουν περάσει δυο χρόνια από εκείνη τη μέρα και είναι δύσκολο να σβήσουμε από το μυαλό μας αυτό που παρακολουθήσαμε στα βίντεο που έπαιζαν σε λούπα τα κανάλια. Η χειρότερη βαρβαρότητα όμως ήταν και είναι οι αντιδράσεις κι ο σχολιασμός. Πρέπει να τελειώνουμε κάποια στιγμή με τα μισόλογα και να πούμε ευθέως αυτό που ο πολιτισμός μας, η ανθρώπινη υπόστασή μας, ακόμη κι η χριστιανική θρησκεία μας θα έπρεπε να μας «επιβάλλουν» ως αυτονόητο: κάτι δεν πάει καθόλου καλά αν δεν σου προκαλεί αποτροπιασμό, πόνο και στενοχώρια το θέαμα ενός ανθρώπου που δέχεται τόση ασύμμετρη βία και που κείτεται αναίσθητος και ματωμένος σε ένα πεζοδρόμιο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό είναι μια απαραίτητη συνθήκη, μια αντίδραση που μας ξεχωρίζει από τα ζώα, αν δεν είχαμε δει στο ζωικό βασίλειο πιο φιλεύσπλαχνες αντιδράσεις στον θάνατο ενός ομοειδούς από αυτές που επέδειξαν κάποιοι συμπολίτες μας. Υπάρχει, βλέπετε, μια παρεξήγηση στη δημόσια συζήτηση. Οσοι δεν έχουμε γνώση των πραγματικών περιστατικών που εκτυλίχθηκαν δυο χρόνια πριν στην οδό Γλάδστωνος, δεν μπορούμε πραγματικά να ξέρουμε πόσο επηρέασε η ταυτότητα του θύματος αυτούς που βιαιοπράγησαν έτσι πάνω του. Μπορούμε να το υποθέσουμε και να ελπίζουμε πως θα απαντηθεί στο δικαστήριο. Αυτό όμως που είναι απολύτως βέβαιο είναι ότι η ταυτότητά του, το γεγονός ότι ήταν ένα αγόρι που φόραγε και φουστάνια, επηρέασε τις συνεχείς, απανωτές «δολοφονίες» του από τους σχολιαστές της υπόθεσης στα ΜΜΕ, πολλοί εκ των οποίων, αν κι έχουν το συνήθειο να επικαλούνται τα ήθη και τις παραδόσεις μας, έδειξαν μια ασέβεια στον νεκρό που δεν χωράει σε κανένα πολιτισμό. Γιατί; Γιατί ήταν διαφορετικός από αυτούς.