Ας υποθέσουμε ότι ζούμε σε μια παλιά εποχή, τότε που η επιστήμη έκανε τα πρώτα της βήματα και οι μέθοδοι που διέθετε για την πρόβλεψη των καταστροφών ήταν ανύπαρκτες. Ενας κυκλώνας ή μία πανδημία θα ερχόταν τότε ξαφνικά. Και η μόνη άμυνά μας θα ήταν η προσευχή.

Ας υποθέσουμε, εναλλακτικά, ότι ζούμε σε μια άλλη χώρα, που την κυβερνούν λαϊκιστές και συνωμοσιολόγοι. Την Αμερική, ας πούμε, ή τη Βραζιλία. Οι επιστήμονες προειδοποιούν για την έφοδο ενός καταστροφικού ιού, αλλά οι πολιτικοί δεν τους ακούνε και λένε στον πληθυσμό να συνεχίσει τη ζωή του σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμη κι όταν το κακό δείχνει το αποκρουστικό του πρόσωπο, εκείνοι κοιτάζουν αλλού.

Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ζούμε στον αιώνα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα που η κυβέρνησή της συνεργάζεται αρμονικά με τους επιστήμονες. Η συνεργασία αυτή είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να περάσει το πρώτο κύμα της πανδημίας καλύτερα από τις περισσότερες άλλες χώρες στον κόσμο. Σε αυτό συνέβαλε αποφασιστικά το υψηλό αίσθημα ατομικής ευθύνης των πολιτών. Και η πειθαρχία τους στα μέτρα που ελήφθησαν.

Δεν συμβαίνει το ίδιο στη σημερινή, ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Η κόπωση, η χαλάρωση, η αδιαφορία, αλλά και η υιοθέτηση αντιεπιστημονικών θεωριών έχουν οδηγήσει στη δραματική αύξηση των κρουσμάτων και έχουν φέρει ξανά στην επιφάνεια τον κίνδυνο ενός νέου εγκλεισμού που θα δώσει τη χαριστική βολή στην οικονομία. Το πρόβλημα είναι φυσικά γενικότερο: η Ευρώπη καταγράφει αυτή τη στιγμή περισσότερα εβδομαδιαία κρούσματα απ’ όσα την άνοιξη. Αλλά η έκβαση της κρίσης εξαρτάται από την αντίδραση του καθενός από εμάς.

Εχουμε τη φήμη μιας κοινωνίας των άκρων. Είμαστε ένας λαός ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Ηρθε η ώρα να διαψεύσουμε την παράδοση. Και να αντισταθούμε στον πειρασμό του κακού.