Εξουσιαστική βία και κοινωνική ειρήνη

Είναι ενδιαφέρον πως από όλο αυτό το τεράστιο πράγμα που συμβαίνει στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, με ειρηνικές μαζικές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις αυτής της τόσο επιδραστικής χώρας, κάποιοι επιλέγουν να βλέπουν μόνο όσους λεηλατούν. Που είναι μεν μια μειοψηφία ηχηρή αλλά δεν παύει να είναι μειοψηφία. Το καυτό ερώτημα είναι όμως, τελικά, πόσοι είναι αυτοί που ηδονίζονται με την εξουσιαστική βία αντιλήψεων τύπου Τραμπ, που μηδενίζει την αδικία απομονώνοντας τα συμπτώματά της. Παρατηρείται τις τελευταίες μέρες στα σχόλια και την αρθρογραφία η αποσπασματική χρήση ακόμη και του λόγου των μεγάλων φυσιογνωμιών του αφροαμερικανικού κινήματος από τον κάθε λευκό σε κάθε άκρη του κόσμου, ως επιχείρημα εναντίον των διαδηλώσεων. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ βέβαια ήταν τόσο σπουδαίος που ο λόγος του ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, αλλά αγωνιζόταν ως μαύρος, πλάι σε μαύρους, για τα δικαιώματα που λευκοί στερούσαν από μαύρους. Ο λόγος του είναι δικός τους και δικός μας, οι αδικίες κι οι διακρίσεις είναι όλες δικές τους. Δεν είναι λίγο προβληματική η μοιρασιά; Ποιος θα υποδείξει σε όποιον αδικείται, οπουδήποτε στον κόσμο, αν πρέπει να διαμαρτύρεται γι’ αυτό;