Θα μείνει σε όλους η αναπάντητη απορία….

Τέτοια μέρα, όπως μου συνέβαινε σχεδόν κάθε χρόνο εδώ και πολλά πολλά χρόνια, θα ήμουν στην πόλη που φιλοξενεί τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος ο τελικός ήταν προγραμματισμένος να γίνει σήμερα στην Κωνσταντινούπολη. Είχα βγάλει τα αεροπορικά εισιτήρια τα Χριστούγεννα και είχα κλείσει και ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο κοντά στην πιάτσα Ταξίμ. Αν θες να ζήσεις τη μεγάλη γιορτή, όλα πρέπει να τα κάνεις νωρίς: αν περιμένεις για να δεις ποιοι θα φτάσουν στον τελικό, δεν βρίσκεις ούτε δωμάτιο για να κοιμηθείς, ούτε εισιτήριο σε αεροπλάνο. Τη διαδικασία τη γνωρίζω καλά πλέον – αλλά πώς θα μπορούσα να φανταστώ ακύρωση τελικού εξαιτίας πανδημίας; Και για να είμαι ειλικρινής, με πειράζει ότι φέτος έχασα τον τελικό, όχι μία φορά, αλλά τρεις! Με πειράζει γιατί ήταν στην Κωνσταντινούπολη, την οποία με χαρά επισκέπτομαι. Με πειράζει γιατί η γιορτή θα ήταν εντυπωσιακότερη ίσως από ποτέ. Και με πειράζει και γιατί βλέπαμε ένα από τα πιο ανοιχτά σε προγνωστικά Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι που ξαφνικά σταμάτησε.