Δεν μετέχουν όλοι στην ίδια «κανονικότητα»

Απορροφημένοι καθώς είμαστε στη (δίκαιη) ανάγκη λίγης θερινής κανονικότητας, μάλλον τείνουμε να ξεχνάμε πάλι αυτές τις ομάδες πληθυσμού που δεν διακατέχονται από τις ίδιες ανησυχίες. Οσους διαμένουν σχεδόν ή απολύτως υποχρεωτικά σε περιορισμένους χώρους, τους εργαζόμενους, ασθενείς, ευπαθείς και κοινωνικά ευάλωτους. Αυτή η νέα κανονικότητα φυσικά κι ευνοεί την οικονομία και άρα μπορεί, θεωρητικώς, να ευνοεί, λιγότερο ή περισσότερο, και τους λιγότερο προνομιούχους εκεί έξω. Αλλά για να γίνει αυτό απαιτείται η πρόνοια της πολιτείας, που δεν πρέπει να μένει απεξω από τον δημόσιο διάλογο. Οσο κρίσιμο είναι, λοιπόν, να μαθαίνουμε πού θα κάτσουμε και πώς θα παραγγέλνουμε όταν πάμε ξανά σε ένα εστιατόριο, άλλο τόσο κρίσιμο είναι να ξέρουμε πώς θα διασφαλιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων της κουζίνας που θα ετοιμάσουν το φαγητό μας. Η ασφάλεια και της δικής τους υγείας αφορά όλους μας. Το ίδιο ισχύει φυσικά για όλους τους εργαζόμενους, παντού, απλώς το καλοκαίρι ειδικά ξέρουμε ότι πέφτει μεγάλο βάρος στα τουριστικά επαγγέλματα, τον επισιτιστικό τομέα κ.λπ.