Κιθαρωδούν και ου φονεύουν

Ενα από τα χαρακτηριστικά της περιόδου 2010 – 2015, της πρώτης περιόδου της χρεοκοπίας με τα Μνημόνια, ήταν η εχθροπάθεια, το μίσος. Ο εμπρησμός της Μαρφίν και οι τρεις νεκροί ή η πυρπόληση 42 κτιρίων τον Φεβρουάριο του 2012 (ανάμεσα στα οποία και ο κινηματογράφος Αττικόν, στη Σταδίου) ήταν ακραίες εκφράσεις μιας πολιτικής βίας που τότε φαινόταν μηδενιστική – αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν, ότι το τέρμα της ήταν στην εξουσία. Προφανώς, στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης, στο πεδίο του λόγου, η εχθροπάθεια και το μίσος εκφράζονταν με επιθέσεις, με αφισοκολλήσεις όπου απεικονίζονταν «οι εχθροί του λαού» αλλά, συνήθως, με βρισιές, με απειλές, με κατάρες. Στο πεδίο του λόγου, δηλαδή, η βία μετατρεπόταν σε συμβολισμό της βίας. Το  στόλισμα, μάλιστα, γινόταν στο Διαδίκτυο, και μάλιστα στα λεγόμενα κοινωνικά μέσα. Συχνά με ψευδώνυμους λογαριασμούς, που απενεργοποιούνταν όταν οι κάτοχοί τους έκαναν την καλή τους πράξη. Πολύ ωραία πρακτική αυτή: κιθαρωδούσαν και ουκ εφόνευον. Ξεχαρμάνιαζαν με ηλεκτρονικά μπινελίκια, απευθυνόμενα συχνά σε αγνώστους, αλλά αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Η πρακτική των υβριστικών επιθέσεων εναντίον δημόσιων προσώπων που αρθρώνουν πολιτικό λόγο ο οποίος δεν αρέσει σε κοινωνικές ομάδες όταν θεωρούν ότι απειλούνται επωφελείς γι’ αυτές πρακτικές χρόνων συνεχίζεται ακόμα. Καταφέρονται με σφοδρότητα εναντίον των απόψεων που θεωρούν ότι διαταράσσουν τις βεβαιότητές τους ή, χειρότερα, φοβούνται ότι επηρεάζουν το στάτους τους. Συνήθως, κάνουν το αντίθετο απ’ ό,τι πρεσβεύουν. Χρησιμοποιούν λόγο του μίσους για την ειρήνη (αλλά κυρίως για την επιβολή), κατάρες υποτίθεται για τον ορθό λόγο, χυδαιότητες για να πολεμήσουν «τον σεξισμό». Δεν αξίζει η αντιπαράθεση με αυτές τις πρακτικές. Αρκεί η επισήμανσή τους – και η ειρωνεία στην αντιμετώπισή τους. Η ειρωνεία είναι το ισχυρότερο όπλο όσων πορεύονται με βάση τη λογική.