Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η μάχη με τον κορωνοϊό δεν έχει ακόμα τελειώσει και όλοι πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί κατά τη σταδιακή άρση των μέτρων. Αυτό ισχύει και για τη συμπεριφορά μας στον δημόσιο χώρο, τόσο για τις πλατείες όσο και για τις εκκλησίες. Ομως, οι ευθύνες της δημόσιας εξουσίας, κυρίως της κυβέρνησης, είναι προφανώς σημαντικότερες, παρά την προσπάθεια αναστροφής του βάρους που η τελευταία έντεχνα επιχειρεί, στο πλαίσιο της γενικότερης επικοινωνιακής τακτικής της. Και αυτό όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση έχει τη συνταγματική αρμοδιότητα για την υπέρβαση της κρίσης, αλλά και γιατί οι αποφάσεις της, αλλά και ο τρόπος εκτέλεσής τους, θα προσδιορίσουν όχι μόνο το σήμερα αλλά και το αύριο των κοινωνιών μας.
Τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας ήταν συνταγματικά γιατί επιβάλλονταν από την κατάσταση ανάγκης της πανδημίας. Ηταν όμως συνταγματικά ανεκτά ακριβώς ως περιορισμένη θεματικά και χρονικά πεπερασμένη εξαίρεση από τον κανόνα της ελευθερίας, ως μέτρα με ημερομηνία λήξης που δεν δικαιολογούν την εγκαθίδρυση όποιας μορφής μόνιμου κράτους έκτακτης ανάγκης. Γενικευμένες απαγορεύσεις, καταστολή και περιστολή των ατομικών ελευθεριών στο όνομα της «ευθύνης» ή υπέρβαση των ορίων της αναλογικότητας με επεμβάσεις ΜΑΤ και δακρυγόνα στις πλατείες δεν είναι συνταγματικά ανεκτές και αν δεν αντιμετωπιστούν προοιωνίζονται δυστοπικές κοινωνίες. Η αντίδραση δε ορισμένων πολιτικών κύκλων στην παρουσία νέων στον δημόσιο χώρο δείχνει μια αταβιστική δυσανεξία που ανατρέχει στο αντιμνημονιακό κίνημα των πλατειών, δηλωτική δημοφοβίας και όχι αγωνίας για τη δημόσια υγεία.
Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες είναι υπαρκτός. Διεθνώς κυβερνήσεις αγκαλιάζουν τεχνολογικές λύσεις για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού που μπορεί να υπονομεύσουν επίπεδα προστασίας της ιδιωτικής ζωής που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες. Η Δεξιά έχει στη χώρα μας ιδιαίτερα αρνητικό ιστορικό. Δεν μπορούμε να την εμπιστευτούμε. Πρέπει να διεκδικήσουμε λόγο στον τρόπο που ασκείται η βιοπολιτική σε όλα τα πεδία της καθημερινής μας ζωής.
