Μάλλον δεν είμαι ο μόνος στον οποίο συμβαίνει να βλέπει όνειρα, ενίοτε έντονα, και μετά να μη τα θυμάται. Για την ακρίβεια, να τα θυμάται για λίγο το επόμενο πρωί και μετά να πέφτουν σε λήθη, σαν ένα αόρατο σφουγγάρι να τα σβήνει από τον σκληρό δίσκο της μνήμης. Ισως τα όνειρα να είναι η βαλβίδα της χύτρας που εκτονώνει τον ατμό που σωρεύει το αγκομαχητό της ημέρας. Ισως ακόμη να είναι ένας τόπος παράξενης ελευθερίας, στον οποίο κοινωνικά δεσμά και προσωπικές εμμονές, συμβάσεις και συμβατικότητες ανατρέπονται και το υποσυνείδητο μετατρέπεται σε ευφάνταστο σκηνοθέτη που πλέκει πρόσωπα, γεγονότα, σχέσεις και επιθυμίες σε απρόβλεπτους συνδυασμούς, αφήνοντας συχνά τον άνθρωπο μετέωρο σχετικά με την πιθανή σημασία τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή