Τα όρια της ατομικής ευθύνης

Είναι καλή, σωστή και χρήσιμη η συνεχής υπενθύμιση των μέτρων περιορισμού εναντίον της διάδοσης του κορωνοϊού κι η επισήμανση των προβλημάτων που δημιουργούνται όταν δεν τηρούνται αυτά. Κι ο λόγος που δεν πρέπει να ξεχνάμε τις οδηγίες που εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες που λαμβάνουν μέτρα, είναι το ότι, ενώ έχουμε καλύτερα νούμερα κρουσμάτων και θανάτων από τις χώρες που έχουν χτυπηθεί βαριά, όσο δεν υπάρχει ενδεδειγμένη αγωγή και, σε δεύτερο χρόνο, εμβολιασμός, τίποτα δεν έχει τελειώσει και δεν εγγυάται μια σταθερά ελεγχόμενη πορεία. Είναι δυσάρεστο αλλά αυτό πρέπει να το υπενθυμίζουμε, γιατί πολύς κόσμος, ακόμη και ενημερωμένος, έχει την τάση να κάνει συγκρίσεις του τύπου «μπράβο, είμαστε καλύτερα από άλλες χώρες», που, από ό,τι φαίνεται από την πορεία της πανδημίας, δεν σημαίνουν πολλά και ίσως οδηγούν κάποιους σε χαλάρωση. Εδώ όμως έρχεται ένα μεγάλο αλλά: σαν να καταφέραμε πάλι να την πάμε αυτή τη συζήτηση στο άλλο άκρο. Πρέπει να συναισθανόμαστε ότι τα περιοριστικά μέτρα είναι δυσάρεστα, αποτελούν αναστολή δικαιωμάτων (απολύτως δικαιολογημένη μεν αλλά δυσάρεστη) και, ναι, για πολλούς συμπολίτες μας είναι και δύσκολα. Μπορεί ο ιός να μην κάνει διακρίσεις αλλά δεν βιώνουμε όλοι την πανδημία και την καραντίνα με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχουμε όλοι εκεί έξω υπολογιστές, smartphones, ebanking, Netflix, μπαλκόνια για να λιαστούμε, πρόσβαση σε υπηρεσίες, φίλους και οικογένεια να βοηθάει. Υπάρχει κόσμος που ζει σε γηροκομεία, σε προσφυγικά camp, σε φυλακές, σε καταυλισμούς, στον δρόμο.