Η ανάγκη για ήρωες

Ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου τροφοδότησε ένα πάνδημο κύμα σεβαστικής αποδοχής στο πρόσωπό του και στο παράδειγμα της ζωής του – στην αφοσίωσή του στις ιδέες του (με τις απαραίτητες προσαρμογές στο πέρασμα του χρόνου), στη γενναιότητά του, στον πατριωτισμό του, στην αυταπάρνησή του, στη μαχητικότητά του. Η μεγάλη τύχη του να ζήσει πολλά χρόνια και να είναι ενεργός και στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων τον περιέβαλε με τον σεβασμό που αποδιδόταν στον σοφό Νέστορα. Και η μορφή του ως ηλικιωμένου μυστακοφόρου, ενός λεβεντόγερου που ατενώς κοιτάζει μπροστά, οδηγεί – με τον τρόπο που περιγράφει ο Ρολάν Μπαρτ την εικόνα να εγκλωβίζει στην ερμηνεία της – σε ταυτίσεις: ο νεκρός που τον τιμά η πολιτεία είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ οικείο μας πρόσωπο, ένας λατρεμένος παππούς, αυστηρός και τρυφερός.