Δεν αλλάζει ο άνθρωπος ξαφνικά. Το λέω στον εαυτό μου όταν με πιάνω να αναθεωρώ για τη στρατιά αντιπαθητικών γειτόνων. Αντικειμενικά, η απέναντι πολυκατοικία παραείναι θορυβώδης. Ο 70άρης μαρσάρει τη «γουρούνα» βρίζοντας και καβαλώντας το πεζοδρόμιο. Η κυρία με τη βραχνάδα «στολίζει» τον σύζυγο με τελεσίγραφα «θα πάρεις πόδι» και εκείνος εκσφενδονίζει πάντα τα σκουπίδια εκτός κάδου. Ο έφηβος επευφημεί τον σκύλο που γαβγίζει στο μπαλκόνι και η μητέρα αδιαφορεί αντί να μαζέψει παιδί και ζώο. Θα ήταν μίζερο να συνεχίσω. Στέκομαι στην αναπάντεχη στάση της απέναντι πολυκατοικίας. Η «γουρούνα» στο γκαράζ, ο κύριος της κυρίας στον κάδο με μάσκα, έφηβος, μαμά και σκύλος για βόλτα, λιγότερες φωνές, περισσότερη ευγένεια. Αλλάζει ο άνθρωπος από τη μια μέρα (καραντίνας) στην άλλη; Θα δείξει.