Η χώρα μας δεν δίνει τίποτε λιγότερο από μια δύσκολη μάχη απέναντι σε μια πανδημία, η οποία δεν απειλεί μόνο να στερήσει τη ζωή στους πιο ευπαθείς συμπολίτες μας. Απειλεί με κατάρρευση ένα ήδη ταλαιπωρημένο σύστημα υγείας, αλλά και μια οικονομία που πέρασε μόλις πρόσφατα μια πολύ σκληρή δοκιμασία. Δεν είναι επομένως ούτε ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου που κινδυνεύει ούτε ένα μέρος των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Είναι το σύνολο.

Είναι λοιπόν αυτό το μέγεθος της απειλής που επιβάλλει τη συστράτευση όλων. Ούτε το κράτος μπορεί να δώσει αυτή τη μάχη μόνο του, ούτε μόνη της η κοινωνία. Προϋπόθεση της θετικής έκβασης είναι το κράτος να αφιερώσει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του σε μια κοινωνία που θα το συνδράμει με αίσθηση του κινδύνου και αίσθημα ευθύνης. Που θα έχει αντιληφθεί το εύρος της πρόκλησης με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη και θα διαθέσει τα δικά της μέσα και τα δικά της όπλα στη μάχη.

Η ελληνική κοινωνία δείχνει να έχει αντιληφθεί πως χωρίς τη δική της συστράτευση η μάχη αυτή δεν μπορεί να κερδηθεί. Εχει πειστεί πως το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από την αυτοπροστασία ενός εκάστου και από τη συμμόρφωσή του με τις οδηγίες. Ξέρει πια πως στην ευπείθεια βρίσκεται το κλειδί και όχι στην απείθεια. Στη συμμετοχή και όχι στην αδιαφορία. Στην υπομονή και όχι στον πανικό.