Ο κίνδυνος να βρεθεί η χώρα μας αντιμέτωπη με μια έξαρση του κορωνοϊού, όπως αυτή σε κάποιον βαθμό που βιώνει η γειτονική μας Ιταλία, είναι υπαρκτός. Με τα κρούσματα να αυξάνονται καθημερινά, ο στόχος τώρα είναι να περιοριστεί όσο το δυνατόν περισσότερο αυτός ο κίνδυνος. Και θα περιοριστεί μόνο εάν σύστημα και κοινωνία δεν παρασυρθούν από τα άκρα. Εάν δεν παρασυρθούν από την αδιαφορία, από τη μία πλευρά, ή από τον πανικό από την άλλη.

Και τα δύο «βλάπτουν το ίδιο τη Συρία». Η αντιμετώπιση του προβλήματος με αδιαφορία θα σήμαινε πως δεν θα τηρούνταν οι οδηγίες ή πως θα τηρούνταν α λα καρτ, κάτι που ουσιαστικά θα ισοδυναμούσε με μη τήρηση. Ο πανικός από την άλλη θα έθετε σε τρομερή δοκιμασία τις αντοχές του συστήματος – ενός συστήματος ήδη καταπονημένου όχι μόνο από τη δεκαετή οικονομική κρίση, αλλά και από τις χρόνιες παθογένειες. Με άλλα λόγια τόσο η αδιαφορία όσο και ο πανικός θα απειλούσαν το σύστημα με κατάρρευση.

Αυτό που απαιτείται επομένως αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι το μέτρο. Κι αυτός είναι ένας στόχος που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συμβολή όλων. Κανένα σύστημα δεν θα αντέξει εάν χάσει το μέτρο η κοινωνία. Και καμιά κοινωνία δεν θα σταθεί όρθια εάν το σύστημα δεν δώσει το μέτρο. Από τη γειτονική Ιταλία μπορούμε να αντλήσουμε επ’ αυτού πολλά διδάγματα.