Είχαμε αυταπάτες το 2015. Δεν είχαμε αυταπάτες. Υπήρχε σχέδιο. Δεν υπήρχε σχέδιο. «Ηθελαν να μας ρίξουν οι ξένες κυβερνήσεις». Οχι, δεν ήθελαν. Κανείς δεν φανταζόταν ότι στη μετεκλογική νιρβάνα που διάγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ανάγκη να ξύσει τις πληγές στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Οτι σ’ αυτή τη μονοθεματική περίοδο – το μεγάλο άλμα προς το συνέδριο – θα κατέφευγε στον «αναθεωρητισμό» της πρόσφατης περιπέτειας. Κι όμως, η παρέμβαση του Γιάννη Δραγασάκη είναι η τελευταία σε ένα rewriting που δεν λέει να τελειώσει. Ο πρώην υπουργός επιχείρησε να ρετουσάρει ακόμη και το φτιασιδωμένο mea culpa του τέως πρωθυπουργού: «Ο Τσίπρας μίλησε για αυταπάτη. Εγώ δεν το βίωσα έτσι. Ξέραμε από την αρχή τη δομική αντίφαση του σχεδίου. Είχα γράψει ότι τα όρια της πολιτικής μας είναι δύο, το εσωτερικό και το εξωτερικό όριο». Με άλλα λόγια, οι ιδιοκτήτες της απόλυτης αλήθειας ήταν πάντοτε αυτοί. Οι «άλλοι», εντός και εκτός της χώρας, ήταν οι καταπατητές που δεν τους άφηναν να την ευαγγελιστούν. Κι έτσι, στο βάθος του πολυφωνικού αφηγήματος ξεπροβάλλει άσπιλη, αμόλυντη και άχραντη η Αριστερά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή