Στο σημείο που έχει φτάσει η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, καταγράφοντας αρνητικό ρεκόρ στη θέση της στην παγκόσμια κατάταξη και μην μπορώντας να κερδίσει ούτε το Λιχτενστάιν στην έδρα της, μοιάζει απαραίτητη η ανανέωση. Να έρθουν κάποια νέα πρόσωπα, να δοκιμαστούν (τώρα που υπάρχει η ευκαιρία λόγω του μη βαθμολογικού ενδιαφέροντος) ορισμένα νέα σχήματα, να μπει σε μια πορεία που θα τη στείλει έτοιμη στην επόμενη μέρα.
Είναι, ωστόσο, άλλο πράγμα η ανανέωση και τελείως διαφορετικό η… ανοικοδόμηση ολόκληρης της ομάδας. Με το να μείνουν εκτός Εθνικής 5-6 παίκτες της «παλιάς φρουράς» και μάλιστα… όλοι μαζί, δεν πρόκειται να έρθει η επιτυχία, τουλάχιστον αυτό δεν είναι βέβαιο. Η Εθνική ενδεχομένως θα χάσει σε προσωπικότητα και ποιότητα, πιθανότατα θα χάσει και σε «μέταλλο». Χρειάζονται τα αποδυτήρια παίκτες όπως ο Μήτρογλου, ο Παπασταθόπουλος, ο Μανωλάς, ο Σάμαρης, παίκτες με ευρωπαϊκές παραστάσεις, που αγωνίζονται για πολλά χρόνια στο εξωτερικό και σε σπουδαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Κανένας απ’ αυτούς δεν είναι στις επιλογές του ολλανδού προπονητή.
Δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε λάθος του Φαν ‘τ Σιπ αν αποφασίσει να μονιμοποιήσει όλες αυτές τις ριζικές αλλαγές στις οποίες προχωρά. Και ίσως αποδειχθεί κάτι που θα οδηγήσει σε αδιέξοδο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μια τέτοια ενέργεια. Μπορεί από πίσω να υπάρχουν σπουδαία ταλέντα, όπως ο Λημνιός, ο Τσιμίκας, ο Γιαννούλης, ο Ρέτσος, όμως δίχως την καθοδήγηση πιο έμπειρων και πιο… μπαρουτοκαπνισμένων, η επιτυχία δεν θα έρθει από μόνη της.
Εχει φανεί, άλλωστε, πως η ψαλίδα με τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης έχει ανοίξει, την ίδια ώρα που μικραίνει αυτή που μας χωρίζει από τις λιγότερο δυνατές. Οι προπονητές είναι οι πρώτοι που γνωρίζουν πως μια ομάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει με πολλά νέα πρόσωπα. Και πως οι «τομές», όταν αυτές γίνονται, μπορεί να μοιάζουν αναγκαίες, αλλά χρειάζεται να αποφασίζονται με μέτρο.
