Νομικές ακροβασίες ή αυθαιρεσίες;

Ο απλός νομοθέτης, (ενδεχομένως, και έσωθεν ορμώμενος, ως βουλευτής και αυτός, από την επιθυμία της συμμετοχής και της Βουλής στην επιλογή της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων), εζήλωσε την δόξαν του υπουργικού συμβουλίου, το οποίο, βάσει της διατάξεως του άρθρου 90 παρ. 5 του Συντάγματος, επιλέγει την ηγεσία τους, όρισε, με την τροποποίηση της διατάξεως της παραγράφου 3 του άρθρου 49 του «Κώδικα οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών», ότι «ο υπουργός Δικαιοσύνης απευθύνεται στη Διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, η οποία ύστερα από ακρόαση των υποψηφίων, εκφράζει γνώμη προτείνοντας τρεις δικαστικούς λειτουργούς μεταξύ των έξι προεπιλεγέντων κατά περίπτωση». Ετσι, ο απλός νομοθέτης, δημιούργησε, ερήμην του Συντάγματος, ένα πρόσθετο όργανο, εμπλεκόμενο (από το παράθυρο) στη διαδικασία επιλογής της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων. Αλλά, η νομοθετική έμπνευσή του βρέθηκε μπρος στο δίλημμα: Πώς να προσδιορίσει τη διαδικασία ενώπιον της Επιτροπής των Προέδρων; Τι είδους διαδικασία θα ήταν; Εξεταστική; Για όνομα του Θεού, άσχετοι άνθρωποι θα εξέταζαν ανώτατους δικαστές, υπερτριακονταετούς υπηρεσίας στην απονομή της Δικαιοσύνης, αν είναι ικανοί να καθέξουν τον επόμενο βαθμό; Βεβαίως, το απέρριψε. Τότε; Μη βρίσκοντας άλλη λύση, κατέληξε στην «ακρόαση». Θα προσήρχοντο οι υποψήφιοι ενώπιον της Επιτροπής, προσκαλούμενοι, προκειμένου να τους «ακροασθεί». Ολα τα ελληνικά λεξικά, ορίζουν ότι «ακρόαση» είναι «η προσεκτική παρακολούθηση ομιλίας, μουσικού έργου ή άλλης πηγής ήχου». Φυσικά και δεν είχε κατά νουν, ο απλός νομθέτης, η Επιτροπή να «παρακολουθήσει προσεκτικά, λογίδριο που θα εκφωνούσαν ή όργανο που θα έπαιζαν, οι υποψήφιοι ή άλλους ήχους που θα παρήγαν»! Επομένως; Υπάρχει κενό στον νόμο. Κενό το οποίο ο απλός νομοθέτης δεν είχε τη δυνατότητα να το προσδιορίσει. Τότε, πώς η Επιτροπή θα μπορούσε να σχηματίσει γνώμη περί της ικανότητος των υποψηφίων να καθέξουν τη θέση του ηγέτη ανωτάτου δικαστηρίου; Ας μη γελιόμαστε, περί εξετάσεως πρόκειται. Διότι πρέπει, τα μέλη της, να σχηματίσουν γνώμη περί του ποιοι από τους έξι θα είναι οι τρεις για τους οποίους θα γνωματεύσουν ότι έχουν την ικανότητα αυτή, σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους τρεις. Και πώς θα γίνει αυτό; Επανερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Ποια θα είναι η διαδικασία; Ποιες θα είναι οι ερωτήσεις και τι θα αφορούν; Δεν πρόκειται περί διαγωνισμού γνώσεων ή ευγλωττίας. Δεν πρόκειται καν περί «συνεντεύξεως» στην οποία υποβάλλονται υποψήφιοι συμβασιούχοι για θέση γραφέως, φύλακα ή κηπουρού. Πρόκειται περί θέματος για το οποίο οι εξεταστές είναι παντελώς άσχετοι. Διότι, είναι σε θέση να κρίνουν την επιστημοσύνη των υποψηφίων, την ικανότητα του δικάζειν και εκδίδειν τις προσήκουσες αποφάσεις; Είναι σε θέση να κρίνουν περί της διοικητικής ικανότητός των; Σκεφτείτε την αμηχανία εξεταστών και εξεταζομένων. Πώς θα αρχίσει η συζήτηση, τι θα περιλαμβάνει, πώς θα γίνει η αξιολόγηση και τι θα περιλαμβάνει η διατυπούμενη προς το υπουργικό συμβούλιο γνώμη; Είναι δυνατόν να αρνηθεί κανείς, ότι η όλη αυτή αμήχανη διαδικασία είναι εξόχως ταπεινωτική για τους υποψηφίους ανώτατους δικαστές; Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε το κείμενο που απευθύνει η Επιτροπή προς το υπουργικό συμβούλιο και να αναγνώσουμε την αξιολόγηση των υποψηφίων και την αιτιολογία της τελικώς διαμορφωθείσης γνώμης περί της ικανότητος εκάστου εξ αυτών!