Με την απολογία του καθ΄ ομολογίαν δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, κι αφού πέρασαν τέσσερα και πλέον χρόνια, η δίκη της Χρυσής Αυγής εισέρχεται επιτέλους στην τελευταία της φάση. Δεν είναι όμως για τη διάρκειά της, διάρκεια μεγαλύτερη ακόμη και εκείνη της δίκης της Νυρεμβέργης (!), που πρέπει να μείνει στην Ιστορία. Είναι για την ορθή ετυμηγορία των δικαστών της. Για μια δικανική κρίση που θα αποτελέσει υπόδειγμα για το μέλλον.

Με τη Χρυσή Αυγή η ελληνική κοινωνία γνώρισε το απεχθές πρόσωπο του νεοναζισμού. Οι νεοναζιστές εκμεταλλεύθηκαν το γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας και την απογοήτευση από την οικονομική κρίση για να διεκδικήσουν ένα τμήμα των ψηφοφόρων που ήθελαν για διάφορους λόγους να εκφραστούν στην κάλπη αντισυστημικά. Η Χρυσή Αυγή κατάφερε να παγιδεύσει έναν ικανό αριθμό ψηφοφόρων και να εξασφαλίσει την παρουσία της στη Βουλή για κάποια χρόνια. Οι παγιδευμένοι πολίτες γύρισαν όμως την πλάτη στο νεοναζιστικό μόρφωμα κι εκείνο πια φυλλορροεί.

Αυτή ωστόσο είναι πολιτική κρίση. Η Χρυσή Αυγή δεν δικάζεται για τις ιδέες της, όσο απεχθείς και αν είναι, ούτε για την παγίδα που έστησε για να παγιδεύσει τους ψηφοφόρους της. Δικάζεται για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου που συνηγορούν στο γεγονός ότι στην πραγματικότητα το δήθεν αυτό πολιτικό κόμμα δρούσε ως εγκληματική συμμορία. Αυτή η απάντηση ήρθε η ώρα να δοθεί έπειτα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Είναι η απάντηση που επιζητεί η οικογένεια του Παύλου Φύσσα αλλά και όλα τα ανυπεράσπιστα θύματα των νεοναζιστών.