Τον Ιούλιο του 1982 γνώρισα στο σπίτι του Τάκη Σινόπουλου, στον Περισσό (σ.σ.: σήμερα στεγάζει το ομώνυμο ίδρυμα), τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Οι επαφές μας, από την πρώτη στιγμή, ήταν ένα είδος «διαρκούς αψιμαχίας», όχι τόσο για τη λογοτεχνική γραφή, όπως θα περίμενε κάποιος αναγνώστης, όσο για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ