Μια πολιτεία κρίνεται κατεξοχήν από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μελλοντικούς πολίτες της. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τα παιδιά. Από μια ευάλωτη ομάδα, της οποίας τα μέλη δεν είναι το ίδιο ευάλωτα: είναι διαφορετικό ένα παιδί να μεγαλώνει στην ασφάλεια και τη θαλπωρή μιας οικογένειας και διαφορετικό να μεγαλώνει χωρίς οικογένεια.

Πολλά παιδιά που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, λέει το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ», διαμένουν σε νοσοκομεία παίδων. Ούτε τα νοσηλευτικά ιδρύματα όμως επιτρέπεται να μετατρέπονται σε αποθήκες παιδιών ούτε τα παιδιά να μεγαλώνουν σε συνθήκες νοσοκομειακού εγκλεισμού επειδή δεν επαρκούν οι δομές φιλοξενίας. Παρά μάλιστα τις σχετικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, το πρόβλημα φαίνεται να παροξύνεται. Η δέσμη μέτρων που ανακοίνωσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο οι συναρμόδιοι υπουργοί, τρεις τον αριθμό, δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Η ανεπάρκεια σε ένα τέτοιο πεδίο είναι ανεπίτρεπτη. Αν αποτυγχάνουν τα συμβατικά μέτρα, σημαίνει πως η πολιτεία θα πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων την αντίληψη που έχει για τη διαχείριση αυτής της κατάστασης. Η διεθνής εμπειρία εξάλλου υπάρχει. Και δείχνει πως η χώρα μας διατηρεί ένα μάλλον αναχρονιστικά αυστηρό πλαίσιο υιοθεσιών, ενώ την ίδια ώρα είναι πολλές οι οικογένειες που θα ήταν πρόθυμες να υιοθετήσουν παιδιά ή να φιλοξενήσουν παιδιά ως ανάδοχες.

Σε κάθε περίπτωση, ένα τέτοιο πρόβλημα δεν μπορεί να χρονίζει. Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού αυτά. Είναι παιδιά μιας πολιτείας που αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων.