Κουνέλια

Οι προτάσεις ήταν δύο. Η μια ήταν πιο επικοινωνιακή και βασιζόταν στη δύναμη του ισχυρού. Πρώτα θα επιτεθούμε στη ζωντανή τους ιστορία. Μετά θα πάρουμε τη θέση τους στην Ευρώπη. Μετά θα τους βάλουμε να μας ακολουθήσουν με το ζόρι. Η λίμνη θα τους διαλύσει και μετά, σε αργό αλλά σταθερό ρυθμό, θα τους πάρουμε τα στελέχη. Τη Μαριλίζα, τον Θάνο, τον Αγγελο, αλλά και τον Μπάμπη ή την Αννα. Και, για το ποιοτικό του πράγματος, ύστερα θα έρθουν οι «Γέφυρες» – μη μας πουν και αλήτες. Το τέλειο σχέδιο, γιατί τα «ποντίκια» που εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι δείχνουν πάντα την πορεία του ναυαγίου. Ή μήπως όχι; Η άλλη πρόταση ήταν ένα τσακ πιο συγκρατημένη, βασισμένη στην εμπειρία. Επίσημες προσκλήσεις και χαμηλοί τόνοι, προγραμματικές συγκλίσεις και σταδιακή αφομοίωση. Θυμίζοντας, ίσως, έναν άλλο πρωθυπουργό που, χωρίς ποτέ να την καταστρέψει εξ ολοκλήρου, κέρδισε το μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς. Να αντιστραφούν οι ρόλοι, έλεγαν στον αρχηγό, αλλά με τακτ. Και κυρίως με τρόπο που δεν θα αφήσει περιθώρια αντίδρασης.