Ο πρώτος κανόνας ίσως που μαθαίνει ένας διαιτητής – και είναι από τους πιο σημαντικούς, και ας μην έχει να κάνει με κανονισμούς παιδιάς – είναι να μη διορθώνει ένα λάθος με ένα άλλο, όπως επίσης και να μην κοιτάει τον πίνακα με το σκορ.
Επίσης ο κανονισμός δεν απαγορεύει σε έναν διαιτητή να δώσει ακόμα και δέκα πέναλτι σε έναν αγώνα εφόσον αυτά γίνουν.
Δυστυχώς, οι Ελληνες (κυρίως) διαιτητές, λες και έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι πρέπει σε όλα τα παιχνίδια να έρχονται ξένοι ρέφερι να τα διευθύνουν, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να απαξιώσουν ακόμα περισσότερο την ήδη ταλαιπωρημένη ελληνική διαιτησία.
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος για παράδειγμα στο ΟΑΚΑ, του έκατσε μια φάση από το πρώτο λεπτό στην οποία εφάρμοσε άψογα τον κανονισμό, πέναλτι και κόκκινη κάρτα για τον παίκτη της Λάρισας.
Από εκεί και πέρα στο… τσιπάκι του διαιτητή (που πήρε υπόψη το ταμπλό: 1-0 ο Παναθηναϊκός και με παίκτη παραπάνω για όλο τον αγώνα) μπήκε ότι δεν πρόκειται να δώσει άλλο πέναλτι στο Τριφύλλι, ακόμα και να ματώσει παίκτης!
Ετσι ούτε το πέναλτι στον Κολοβέτσιο έδωσε ούτε φυσικά το πιο… καραμπινάτο στο παρατεταμένο τράβηγμα του Ζίζιτς στον Μακέντα στο 87′, στερώντας ενδεχομένως από τον κακό Παναθηναϊκό ένα τρίποντο.
Ναι, ο Γιώργος Δώνης έχει πολλά προβλήματα να λύσει και η ομάδα δεν παίζει καλά, αλλά άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ο Παπαδόπουλος είχε αποφασίσει ότι άλλο πέναλτι δεν θα έδινε με τίποτε.
Και εδώ δεν ήταν σαν εκείνο τον ανεκδιήγητο ούγγρο ρέφερι Κάρολι Παλοτάι πριν από τέσσερις και πλέον δεκαετίες στην Πάτρα, που δεν έδινε με τίποτε πέναλτι (είχαν γίνει τουλάχιστον δύο) στον Ολυμπιακό κόντρα στην Αντερλεχτ για δικούς του λόγους.
Εδώ ήταν μια άρνηση για να μη χρεωθεί δεύτερο πέναλτι στην ίδια ομάδα. Αυτά απλά δεν υπάρχουν…
