Ετσι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Πολλώ δε μάλλον στη φετινή ΑΕΚ, που η καμπύλη της αγωνιστικής απόδοσης έχει πάρει κατεύθυνση προς τα κάτω δίχως εδώ και πάρα πολύ καιρό να αλλάζει… ρότα.
Αλλοι ετοίμαζαν βαλίτσες (Μπακασέτας) λοιπόν και άλλοι μοιάζουν να βρίσκονται ένα βήμα από την εξώπορτα (Ουζουνίδης). Για πρώτη φορά μέσα στη σεζόν το θέμα «προπονητής» γίνεται το υπ αριθμόν 1 στην κιτρινόμαυρη ατζέντα. Ακριβώς στα μισά του δρόμου, τώρα που οι ρεαλιστικοί στόχοι άλλαξαν (2η θέση, Κύπελλο), αλλά που η απόδοση δεν παραπέμπει ούτε στη διεκδίκηση αυτών. Είναι ο Ουζουνίδης το πρόβλημα στην ΑΕΚ; Προφανώς όχι. Η Ενωση είχε μια πρωταθλήτρια ομάδα στις αρχές του καλοκαιριού και αποφάσισε να την… αποχαιρετήσει. Τα μεγάλα λάθη, οι καθοριστικές αποχωρήσεις, η αβλεψία που σε κάποιες περιπτώσεις δεν φρόντισε έστω για αντικαταστάτες. Ο έλληνας προπονητής είχε από την πρώτη στιγμή να διαχειριστεί κάτι που έμοιαζε καταδικασμένο να μη φτάσει στο περσινό μέγεθος. Αναπόφευκτα, λοιπόν, κάποια στιγμή θα έρχονταν και στο σημάδι.
Ξαφνικά το ματς της Δευτέρας στα Γιάννινα με τον ΠΑΣ έχει χαρακτήρα do or die. Αν η Ενωση δεν επιστρέψει στην Αθήνα με τους τρεις βαθμούς, τότε λογικά το δεύτερο μισό του Ιανουαρίου δεν θα τη βρει να ψάχνει παίκτες για το ρόστερ της, αλλά προπονητή. Οταν τον Αύγουστο άρχιζε η σεζόν, από το καρέ Μαρτίνς, Λουτσέσκου, Δώνης, Ουζουνίδης στις μεγάλες ομάδες, ο πιο αδύναμος κρίκος ήταν σίγουρα εκείνος που πήρε τη θέση του Μαρίνου στον Παναθηναϊκό. Τελικά όμως ο Δώνης από αουτσάιντερ μέσα σε έξι μήνες μάχεται μόνο με τον Μαρτίνς αλλά σε άλλο επίπεδο. Για τον καλύτερο προπονητή της χρονιάς. Με άλλα όπλα και άλλες απαιτήσεις, αλλά οι δύο τους είναι σαφώς οι καλύτεροι ώς εδώ.
