Κύριε Διευθυντά,

Αν θέλουμε να λέμε τα σύκα και τη σκάφη όπως πρέπει, τότε ο «εκσυγχρονισμός» που συχνά ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, αν κι έχει τη σημασία που όλοι γνωρίζουμε, υπονοεί κάτι άλλο. Πρόκειται για την ωραιοποίηση του συγχρονισμού με τους σχεδιασμούς της νέας τάξης και τους κανόνες της, κάτι που παλαιότεροι μνημονιακοί αποκαλούσαν «μεταρρυθμίσεις». Σε κάθε περίπτωση βέβαια μιλάμε για τα καινούργια ρούχα του βασιλιά που όχι μόνο δεν συμβολίζουν την αλλαγή των προθέσεών του, αλλά στήνουν την παγίδα της αυταπάτης.

Σε ό,τι αφορά την καθημερινή μας ζωή, συνήθως για λόγους σωστής κατανόησης, επικοινωνίας και συνεννόησης, ξεκινάμε με την αποκωδικοποίηση των λέξεων δίνοντας στις λέξεις κοινές για όλους σημασίες. Δεν παραβλέπουμε όμως τα σημειολογικά στοιχεία, τους περαιτέρω συνειρμούς καθώς και τα συναισθήματα που προκύπτουν, για την αποφυγή της παρανόησης ή της εξαπάτησης που πολλές φορές επιχειρείται. Σ’ αυτήν άλλωστε στοχεύει η συνεχής στερεοτυπική επανάληψη του πολιτικού λόγου. Πώς αλλιώς θα γινόταν να κερδηθεί η ψήφος των ψηφοφόρων υποτελών, στην προκειμένη περίπτωση, από τη «ριζοσπαστική Αριστερά».

Τι σημαίνει όμως ριζοσπαστισμός. Πόσοι από μας αγαπάμε την αλήθεια στη ζωή μας, όταν μάλιστα βρίσκεται μπροστά μας η γαβάθα με το μέλι. Μήπως όλα όσα συμβαίνουν αποτελούν ιστορική πρωτιά κι αυτό μας βρίσκει έκπληκτους; Πλήθος ερωτημάτων μπορούν να προκύψουν. Πάντως κατά βάθος, συνεκτιμώντας τις παραμέτρους και τα δεδομένα, απελευθερωμένοι από τα δεσμά της μυθοπλασίας, θα έπρεπε να υποψιαζόμαστε, από πριν κι εξαρχής, το είδος της πολιτικής που θα προέκυπτε ώστε να μη χρειαζόταν να γίνεται, εκ των υστέρων, λόγος για «κωλοτούμπες» και άλλα χαμερπή. Ας μη γελιόμαστε. Η ανωριμότητα των υποτελών είναι δεδομένη, ιστορικά διαπιστευμένη κι επαναλαμβανόμενη πριν ακόμη κλείσουν οι πληγές από το προηγούμενο ολίσθημα.

Με το κουδούνισμα και μόνο των ξένων τάλαρων, για να πάμε λίγο πιο πίσω, κίνησαν να φάνε τον Γέρο του Μωριά. Που η απάντησή του στο φιρμάνι υποταγής του Ιμπραήμ ακόμα μας κάνει να ριγούμε. Ενώ ολάκερη η Πελοπόννησος ήταν έτοιμη να προσκυνήσει βλέποντας την καταστροφή και τον αφανισμό, είπε πως, μόνο ένας Ελληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις ότι τη γη μας θα την κάμεις δική σου, βγάλ’ το από τον νου σου.

Κανείς δεν θα διαφωνήσει, φυσικά, ότι όπως τότε έτσι και τώρα και πολλές άλλες φορές, ο αγώνας είναι άνισος και τα εργαλεία του εχθρού πανίσχυρα. Αν πάλι νομίζετε πως η απάντηση του Γέρου είναι κάτι ξεπερασμένο κι απηρχαιωμένο, όπως νομίζουν κάποιοι «εκσυγχρονιστές» που τα ‘χουν βάλει και με την Ιστορία – δεν λέω, με τους ηρωισμούς, τα στραβοπατήματα κ.τ.λ. -, κάνετε πολύ καλά αν δεν θέλετε να ξεβολευτείτε. Πρέπει όμως, τουλάχιστον, να μείνει ένα αναμμένο κερί να αχνοφέγγει στο σκοτάδι.

Ας πλέκει λοιπόν καθημερινά ο ποιητής του αποδομισμού και της ακυρολεξίας, με στοχασμό κι ωραιοπάθεια, εγκώμια για τον «εκσυγχρονισμό». Οταν οι νέοι σχεδιασμοί δεν φέρνουν τίποτα ελπιδοφόρο στις ζωές των ανθρώπων αλλά τη φτώχεια, την πνευματική ένδεια και περισσότερο σκοταδισμό, αναχρονισμό το λέμε.

Τον άρχοντα που παραχωρεί τμήματα της επικράτειάς του, που κερδήθηκαν δικαιωματικά με αίμα και θυσίες, ξεπουλάει εθνικό πλούτο, παραχωρεί σε ιδιώτες τον δημόσιο χώρο, υποβαθμίζει τις αξίες και τις ζωές των ανθρώπων, υποκαθιστώντας ή εξισώνοντας γιορτές και παραδόσεις της συλλογικής μνήμης με gay parades, black Fridays, white nights etc., για να φέρει τον «εκσυγχρονισμό» πριν το κάνει η Ιστορία, πρέπει να τον κρίνουμε εμείς. Μήπως και μείνει πίσω, στις επόμενες γενιές, κάτι ανθρώπινο και εξαιρετικό που θα φέρει τη δική μας σφραγίδα.

Πηνελόπη Παχή

Τι σημαίνειτο Πολυτεχνείο σήμερα;

Κύριε Διευθυντά,

Είναι άδικο να καπηλεύεται το Πολυτεχνείο ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, επειδή οι συμμετέχοντες στην εξέγερση δεν ανήκαν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο. Αυτό που τους ένωσε ήταν ότι ήθελαν να επανέλθει η δημοκρατία στον τόπο της. Η έννοια της δημοκρατίας (ψήφος και πολιτική αγόρευση με επιχειρήματα) γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα!

Η γενιά του Πολυτεχνείου έχει υποστεί ηθικό πλήγμα από κάποιους από τους τότε συμμετέχοντες, που μετά μπήκαν στην πολιτική με στόχο τον πλουτισμό και όχι το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Ετσι κάλυψαν σκάνδαλα ή συμμετείχαν σε αυτά και πήραν τις μίζες τους απλόχερα. Αυτό όμως δεν αφορά την ίδια την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που είχε αγνά κίνητρα. Το νόημα ήταν ο πόθος για δημοκρατία και παραμένει αναλλοίωτο. Αν κάποιοι από τους συμμετέχοντες ευτέλισαν τους τότε αγώνες τους και «άρπαξαν την κουτάλα», αυτό χαρακτηρίζει τους ίδιους.

Δημοκρατία σημαίνει να έχεις το δικαίωμα να ψηφίσεις, να επιλέξεις τους κυβερνώντες και αν αυτοί αποδειχτούν ανίκανοι ή διεφθαρμένοι, να μπορείς να τους κάνεις κριτική δημόσια, να τους καταψηφίσεις και να τους αλλάξεις. Δημοκρατία σημαίνει να διατυπώνεις την άποψή σου δημόσια, χωρίς να κινδυνεύεις να συλληφθείς ή να βασανιστείς.

Δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία! Θα συλληφθείς και θα τιμωρηθείς όταν παραβιάζεις τον νόμο. Παραβιάζοντας τον νόμο θίγεις τα έννομα αγαθά, τα προστατευόμενα δικαιώματα και ουσιαστικά την ελευθερία του συμπολίτη σου και του κοινωνικού συνόλου!

Το γεγονός ότι μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ακολούθησε η ακόμα πιο σκληρή χούντα του Ιωαννίδη, η οποία κατέρρευσε μόνο μετά την τραγωδία της Κύπρου, δεν είναι ευθύνη των εξεγερμένων. Ο Ιωαννίδης προετοίμαζε την κίνησή του και εκμεταλλεύτηκε τις περιστάσεις. Οι εξεγερμένοι ζητούσαν μόνο δημοκρατία και ελευθερία. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!».

Δυστυχώς, ο καθένας αγοράζει τη δική του αλήθεια! Δεν πρέπει να διαστρεβλώνεται το νόημα των γεγονότων. Χρειάζεται ενότητα, ώστε να βελτιώσουμε τη δημοκρατία μας. Ενα παράδειγμα βελτίωσης θα ήταν η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, που παραγράφει και συγκαλύπτει τα σκάνδαλα.

Σήμερα το κεντρικό αίτημα είναι «ενότητα, αξιοκρατία και πραγματική δημοκρατία». Ο νόμος να ισχύει το ίδιο για όλους, είτε ανήκουν στην ελίτ των πλουσίων και των ισχυρών είτε ανήκουν ή όχι σε μικρές ή μεγάλες οργανωμένες ομάδες. Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν ανήκει σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο. Το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!» ανήκει σε όλους τους Ελληνες και εκφράζει ένα διαχρονικό αίτημα, τις αγωνίες ενός ολόκληρου λαού. Σπάνια ένα σύνθημα έχει τόση αλήθεια και τόση ουσία: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!». Με τρεις λέξεις τα λέει όλα! Αυτά ζητάμε όλοι οι Ελληνες. Να σταματήσει ο διχασμός, ο οποίος ποτέ δεν οδηγεί ούτε στην ευημερία ούτε στην ανάπτυξη ούτε στη δημοκρατική ομαλότητα!

Γεώργιος Χατζηαθανασίου

Ιατρός καρδιολόγος, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Η διπλή ανάγνωση για την ίδρυση της 4ης Νομικής

Κύριε Διευθυντά,

Η εξαγγελία της ίδρυσης 4ης Νομικής στην Πάτρα επανατέθηκε με τρόπο οξύ που μας καλεί όχι μόνο να αντιδράσουμε, αλλά να προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τη «Γαβρόγλεια» λογική της προωθούμενης νομοθετικής ρύθμισης. Η επιλογή αυτή μπορεί να ερμηνευθεί με μια διπλή ανάγνωση.

Η πρώτη αποδίδει τη ρύθμιση αυτή στην τυχαιότητα, η οποία χαρακτηρίζει γενικότερα την ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης, όπου συμφύρεται ο νομοθετικός ανορθολογισμός με την πολιτική αμετροέπεια. Η τυχαιότητα όμως εμφανίζεται μόνο ως προς την εφαρμογή της πολιτικής και όχι ως προς την ιδεολογική της νομιμοποίηση. Η δεύτερη λοιπόν ανάγνωση εστιάζει στο ιδεολογικοπολιτικό περίβλημα της ρύθμισης, το οποίο τελικώς και αναδεικνύει τη σκοπιμότητά της. Η ίδρυση της 4ης Νομικής είναι μέρος μιας κεντρικής στόχευσης του υπουργού Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευτικών, την οποία είχε εκφράσει ο ίδιος το 2014 σε ανύποπτο χρόνο μετά το πέρας των πρυτανικών εκλογών («Μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς στα Πανεπιστήμια», «Αυγή», 20.7.2014).

Ο χώρος των πανεπιστημίων αποτελούσε ανέκαθεν, εκτός από μηχανισμό εκπαιδευτικό, ερευνητικό, μηχανισμό έκφρασης ιδεολογίας της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Επομένως, οι επιλογές του υπουργού Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευτικών φέρουν ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα, που εκδηλώνεται με έναν ακραία ρεβανσιστικό τρόπο. Εφόσον μέχρι προσφάτως η Αριστερά δεν μπορούσε ενδοπανεπιστημιακά (κατά τον ίδιο) να διαδραματίσει ούτε έναν δευτερεύοντα ρόλο, ασκώντας την εξουσία εφαρμόζει μια βουλησιαρχική πολιτική που δεν ανέχεται τον διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς και αποκλείει επίσης μια διαδικασία προκοινοβουλευτικής διαβούλευσης. Με τον ίδιο αυταρχισμό αντιμετωπίζεται και το φοιτητικό κίνημα, το οποίο à la carte θεωρείται ρωμαλέο όταν υπερασπίζεται το πανεπιστημιακό άσυλο και lumpenproletariat όταν αντιτάσσεται στην προώθηση μιας νομοθετικής ρύθμισης.

Πώς να εμπιστευτούμε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που φέρει τα δύο πρόσωπα του Ιανού; Με το ένα μιλά για την ανάγκη υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστήμιων αντιμαχόμενη λυσσαλέα την ίδρυση των ιδιωτικών και με το άλλο προσπαθεί να δικαιολογήσει την υποβάθμισή τους, οργανωτική και δημοσιονομική.

Κωνσταντίνος Γ. Μουρτοπάλλας

Τεταρτοετής φοιτητής Νομικής ΔΠΘ