Σαν γράφημα ενός ανθρώπου ο οποίος ζει, ονειρεύεται, φοβάται, αμφιβάλλει και τελικώς ψάχνει τα νοήματα μέσα στη ζωή. Αυτή είναι η ιδανική εικονογράφηση του πρώτου προσωπικού του δίσκου για τον Παναγιώτη Λάμπουρα. Ενα έργο που θα μπορεί κάποιον ν’ ακουμπήσει και να συνδεθεί, αλλά και ένα δυνατό εναρκτήριο σκαλοπάτι για την προσωπική του διαδρομή. Το CD του νεαρού τραγουδοποιού που καταγράφει την εισαγωγή του στη δισκογραφία τιτλοφορείται «Υδρόγειος», τίτλος όχι τυχαία επιλεγμένος, αφού όπως εξηγεί: «Πέρασα αρκετό χρόνο ψάχνοντας και κατέληξα σε αυτόν θέλοντας να υπενθυμίσω πρώτα στον εαυτό μου και μετέπειτα στον αποδέκτη του άλμπουμ πως εμείς επιλέγουμε την πορεία μας και τον κόσμο που θέλουμε να υπάρχουμε. Κουβαλάμε μέσα μας τα γονίδια και όλα τα επιπρόσθετα κοινωνικά χαρακτηριστικά που αποκτάμε, αλλά η ευθύνη στο τέλος είναι δική μας για το πώς θα τοποθετηθούμε σε αυτή τη ζωή».

Ο Παναγιώτης Λάμπουρας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα, από πρώιμη ηλικία παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής στο Ιόνιο Ωδείο της Κέρκυρας και διδάχθηκε μαθήματα βιολιού για αρκετά χρόνια, αποκτώντας επαγγελματικό δίπλωμα με βαθμό άριστα παμψηφεί. Συνέχισε τις μουσικές του στο Κονσερβατόριο της Ουτρέχτης, καθοδηγούμενος της Elisabeth Perry. Αυτό τον καιρό εμφανίζεται μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Γιάννη Κότσιρα στην Ακτή Πειραιώς, τραγουδώντας και παίζοντας βιολί – μια όχι και τόση συνηθισμένη εικόνα ειδικά στα νυχτερινά μαγαζιά.

Το στοιχείο της παράδοσης είναι έντονο στον δίσκο σας και τη μέχρι τώρα πορεία σας…

Χωρίς να είμαι τραγουδιστής της παράδοσης, την αγαπώ πολύ. Χρησιμοποιώ τα ακούσματά μου ώστε να τα μεταφέρω με τον δικό μου τρόπο στο σήμερα, μπλεγμένα μαζί με άλλες μουσικές. Τα παραδοσιακά τραγούδια δημιουργήθηκαν από τον λαό σε εποχές όπου δεν υπήρχε τίποτα το επιτηδευμένο όσον αφορά τη μουσική, αλλά γεννιόντουσαν από πραγματική ανάγκη. Μετέφραζαν ένα αίσθημα βαθύ, προερχόμενο από τον πόνο της ξενιτιάς, του θανάτου, των ερώτων. Αγαπώ αυτά τα τραγούδια γιατί μας διδάσκουν την απλότητα και μας επαναφέρουν στους θεμέλιους λίθους της ύπαρξής μας. Επηρεάζομαι πολύ από τους ήχους διαφόρων οργάνων και ακούω εμμονικά για διαστήματα, όπως π.χ. το κανονάκι, το ούτι ή το πιάνο. Συνδέομαι με καλλιτέχνες που παντρεύουν διαφορετικά μουσικά είδη κάνοντάς το απενοχοποιημένα, με τρόπο διαυγή και φρέσκο.

Στιχουργός, συνθέτης, ερμηνευτής. Σε ποια ιδιότητα νιώθετε πιο πλήρης;

Προσπαθώ και αντιμετωπίζω την τέχνη ως έναν πυρήνα που τροφοδοτεί αλλά και τροφοδοτείται συνεχώς. Οι πηγές είναι ανεξάντλητες καθώς και οι αποδέκτες όλης αυτής της ενέργειας. Στη δική μου καθημερινότητα η έκφραση δεν πηγάζει μέσα από κάποια γκάμα ιδιοτήτων, αλλά από την προσπάθειά μου να εξελιχθώ πάνω σε αυτό που αγαπώ. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω μια ιδιότητα, είναι αυτή του ερμηνευτή καθώς μέσα της «στεγάζει» τις δύο φωνές που χρησιμοποιώ, το τραγούδι και το βιολί.

Πώς πιστεύετε ότι μπορεί ένας καλλιτέχνης να ξεχωρίσει σήμερα;

Θέλει δύναμη, πειθαρχία και να γνωρίζει τις προθέσεις του. Πιστεύω στον δρόμο της σκληρής δουλειάς που έχει αρκετές δοκιμές, δυσκολίες και αστοχίες. Ο,τι επιλέγουμε και κάνουμε στη ζωή μας θέλει φροντίδα και υπομονή για να ανθίσει.