Το Περιφερειακό Συμβούλιο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έδωσε το «χρίσμα» του υποψήφιου περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας στον Απόστολο Γκλέτσο. Εκείνος εξέφρασε, λέει, την ικανοποίησή του γιατί «κάθε τέτοια στήριξη είναι για εμάς το ζητούμενο. Γιατί είμαστε ενωτικοί και έχουμε ανθρώπους από όλο το δημοκρατικό τόξο της Βουλής». Μετά ρωτήθηκε πώς νιώθει που τον στηρίζει ένα συντηρητικό κόμμα ενώ είναι δηλωμένος αριστερός – έχει άλλωστε πρωτοσυστηθεί στο εκλογικό κοινό ως υποψήφιος του Περισσού στον Δήμο Πειραιά. Κι απάντησε «παραμένω αριστερός στο πώς διάγω την καθημερινότητά μου, τον βίο μου. Κατά τα άλλα, είδαμε ότι όταν πρέπει να διοικηθεί ένα κράτος, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι φανταζόμαστε». Εντάξει, το κλισεδάκι το χρησιμοποιούν όλοι σε διάφορες παραλλαγές. Τα προβλήματα δεν έχουν χρώματα. Οι λύσεις δεν είναι αριστερές ή δεξιές. Τα σκουπίδια δεν έχουν κόμμα και πάει λέγοντας. Παρ’ όλ’ αυτά, η συγκεκριμένη υποψηφιότητα και ο τρόπος που επικοινωνεί τη – για να το πούμε κομψά – ιδιαιτερότητά της ο υποψήφιος έχουν ένα ενδιαφέρον μεγαλύτερο του προσώπου αυτού καθαυτό.

Εποχή

Ο υποψήφιος περιφερειάρχης είχε λάβει το περασμένο Πάσχα μέρος σε μια από τις γνωστές καμμενικές εκδρομές στην εσχατιά της Ελλάδας, στις Οινούσσες. Επειδή είναι – σύμφωνα με το τότε δελτίο Τύπου του ΥΠΕΘΑ – έφεδρος λοχαγός Καταδρομέων. Το δε μακρινό 2014 είχε ιδρύσει κόμμα, την Τελεία, «με σκοπό», όπως ανέφερε στην ιδρυτική του διακήρυξη, «να επαναφέρει στην κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή του τόπου τα θεμελιακά αυτονόητα, που συγκροτούν την Ελληνική κοινωνία ως δύναμη αντίστασης στην υποδούλωση και καθιστούν τον Ελληνικό Λαό αυτόνομο και αυτεξούσιο». Ακόμη, λοιπόν, και να παρέβλεπε κανείς τα παραπάνω γεγονότα, που υποδηλώνουν μια ιδεολογική συνάφεια του Γκλέτσου με τον Καμμένο μεγαλύτερη απ’ όση επιθυμεί να πλασάρει ο πρώτος, ο τοπικός άρχων της Στυλίδας παίζει στην πολιτική τον ρόλο που έπαιζε και στην τηλεοπτική του καριέρα: ενσαρκώνει το μέινστριμ της εποχής. Και στην εποχή που ζούμε χάρη στον παρόντα κυβερνητικό συνασπισμό ο καθένας μπορεί να έχει πολλαπλές πολιτικές ταυτότητες, χωρίς καμία από αυτές να έχει πραγματικά ταυτότητα.