Πρόλαβε να προσθέσει ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο στην πολύτιμη προσωπική συλλογή του. Πρόλαβε να κάνει και τον μύθο του ακόμη μεγαλύτερο, βάζοντας πια για τα καλά υποψηφιότητα για τη λίστα των μεγαλύτερων ελλήνων αθλητών της Ιστορίας. Και ενώ ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις κυβερνήσεις και υπουργοί έσπευσαν για τις φωτογραφίες, η πραγματικότητα γύρω από τον μύθο του Λευτέρη Πετρούνια είναι από εκείνες που δύσκολα φαντάζεσαι.
Οχι, δεν αναφερόμαστε φυσικά στο χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκε. Προγραμματισμένο ήταν και πήγε μια χαρά. Η αναφορά έχει να κάνει με τον τρόπο προετοιμασίας του μεγάλου αυτού αθλητή. Και με τις συνθήκες με τις οποίες «λειτουργεί» στα χρόνια του Μνημονίου εκείνος ο «κρίκος» των σπορ που ουσιαστικά λειτουργεί υπό κρατική χρηματοδότηση. Στα «χρυσά χρόνια» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, η Ομοσπονδία της Γυμναστικής είχε στα χέρια της ένα ποσό της τάξεως των 4-5 εκατ. ευρώ. Σήμερα η επιχορήγηση από το κράτος δεν φτάνει ούτε στο ένα εκατ. ευρώ. Φυσικά μένοντας στο αποτέλεσμα, δηλαδή τους άθλους του Πετρούνια, δεν είναι κακό να σκεφτεί κανείς πως έρχονται κάνοντας ταυτόχρονα οικονομία!
Το πρόβλημα είναι ότι τα έξοδα της Ομοσπονδίας (που δεν έχει φυσικά μόνο τον Πετρούνια) είναι τρεις-τέσσερις φορές πάνω από τα χρήματα που έχει στη διάθεσή της. «Μνημόνιο» θα σκεφτεί κανείς. Ναι, αλλά Μνημόνιο… κατά το δοκούν. Διότι σε επτά ιδιοκτήτες ομάδων της Σούπερ Λίγκας, η ελληνική κυβέρνηση έκανε «δώρο» πάνω από 50 εκατ. ευρώ για τα τηλεοπτικά τους δικαιώματα. Και όλα αυτά ενώ την ίδια στιγμή μια από τις συνδρομητικές τηλεοράσεις αγόρασε για τρία χρόνια τα δικαιώματα ολόκληρης της Πρέμιερ Λιγκ με 10 εκατ. ευρώ!
Δεν είναι λοιπόν ότι τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Απόλλωνα Σμύρνης ή της Λαμίας κάνουν πέντε φορές τα χρήματα της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι ότι κοστίζουν «δύο φορές» τα χρήματα ενός σπορ όπως η Γυμναστική, που έχει χαρίσει αμέτρητα ολυμπιακά μετάλλια και που σήμερα διατηρεί τον μύθο του καλύτερου έλληνα πρωταθλητή. Παράξενο, αλλά δυστυχώς και αληθινό.
