Η χώρα μας έχει πολλά προβλήματα. Για την επίλυση πολλών από αυτά καταβάλλει κοπιώδεις προσπάθειες. Την ίδια ώρα όμως επιμένει να αγνοεί το πρόβλημα των προβλημάτων: τη συρρίκνωση του πληθυσμού, η οποία φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη για τις επόμενες τρεις δεκαετίες.

Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό είναι προφανές. Μια χώρα που δεν γεννάει παιδιά όχι μόνο είναι καταδικασμένη να γεράσει, αλλά κινδυνεύει και με αφανισμό. Οδηγείται σε αργό θάνατο, αφού με τη μείωση των παραγωγικών ηλικιών αποσυντίθεται ο παραγωγικός της ιστός. Τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα όπου ο αριθμός των θανάτων ξεπερνάει σταθερά πλέον τον αριθμό των γεννήσεων;

Το πρόβλημα των προβλημάτων δεν μπορεί ασφαλώς να λυθεί από τη μία ημέρα στην άλλη. Απαιτείται μακρόπνοη στρατηγική. Και φυσικά απαιτείται πολιτικός σχεδιασμός. Οπως έχουν τονίσει κατ’ επανάληψη οι ειδικοί, χωρίς πολιτική βούληση και συγκεκριμένες αποφάσεις από την πολιτεία το πρόβλημα είναι αδύνατον να λυθεί.

Πώς, για παράδειγμα, θα ενθαρρυνθούν οι ελληνικές οικογένειες να κάνουν περισσότερα παιδιά όταν τα επιδόματα προς τους τρίτεκνους θεωρούνται επιδόματα πολυτελείας και κόβονται; Πώς θα αναστραφεί η αρνητική πορεία όταν δεν έχουν πρόσβαση όλα τα παιδιά σε υποδομές όπως είναι οι παιδικοί σταθμοί; Πώς θα μπορέσει να κρατηθεί η χώρα όρθια όταν είναι η ίδια η πολιτεία που πριονίζει τα πόδια της αφαιμάσσοντας τα νοικοκυριά; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Οι απαντήσεις όμως πρέπει να δοθούν.