Πρόσωπα & Ιστορίες

Υπήρχε μια εποχή, αφηγείτο ο Γουάνγκ Φουτσούν – ο οποίος απεβίωσε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 79 ετών -, που όλοι οι επιβάτες των κινεζικών τρένων έδειχναν λίγο-πολύ ίδιοι. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν ξεκίνησε να τραβά φωτογραφίες, όλοι φορούσαν τις ίδιες πράσινες στολές και καπέλα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Αυτό το πλήθος […]

«Δεν είμαστε αντίπαλοι! Στη χειρότερη περίπτωση είμαστε αντισυμβαλλόμενοι!». Με αυτή την κοφτή εισαγωγή υποδέχθηκε ο Γιάννης Κωστόπουλος τους εκπροσώπους του Συλλόγου Προσωπικού στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Hθελε με αυτόν τον κατηγορηματικό τρόπο να χαράξει τα όρια των δύο πλευρών έτσι ώστε η καθεμία να γνωρίζει «μέχρι πού» έχει αρμοδιότητα. Απαραίτητη προϋπόθεση σε μια […]

Στις 2 Μαρτίου έφυγε από τη ζωή ο Θοδωρής Σαράντης, σε ηλικία 76 ετών. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1945, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο, αλλά η μουσική υπήρξε το πάθος που υπηρέτησε μέσω του ραδιοφώνου και της δισκογραφίας. Ηταν ο παραγωγός, για παράδειγμα, σημαντικών δίσκων ηχογραφώντας κυρίως συγκροτήματα και καλλιτέχνες από τον […]

«Αγαπημένοι φίλοι, ο Τάκης μάς άφησε για άλλες θάλασσες… Εφυγε τα ξημερώματα της Δευτέρας, την ημέρα που ήξερε καλύτερα από όλους, κατά τα λεγόμενα φίλων και συναδέλφων. Εριξε αυλαία την πιο κατάλληλη ημέρα γιατί έτσι η μνήμη του θα μείνει ζωντανή. Ο Τάκης είναι ιδέα… και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν. Ο άνθρωπος λένε πως φεύγει […]

Πρόσωπα

Πρόσωπα

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για τον Θεόφιλο Ρόζενμπεργκ. Εναν άνθρωπο τόσο ζωντανό, τόσο πολυδιάστατο και συνάμα τόσο έντονο, τόσο αυτόφωτο, τόσο ανεπηρέαστο τελικά από τον χρόνο. Πώς να τον συνδέσω με το παρελθόν, με κάτι που πέρασε, αυτόν που ήταν πάντα παρών. Το «ήταν» δεν προκύπτει εύκολα. Το «είναι» επιμένει. Είναι ακόμα παρών ο Ρόζενμπεργκ, […]

Νοσταλγία και συγκίνηση είναι έννοιες αλληλένδετες, αν και μπορεί να υπάρξει νοσταλγία χωρίς συγκίνηση Ή συγκίνηση χωρίς νοσταλγία. Το γεγονός είναι πως η συγκίνηση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν νοσταλγούμε πράγματα που δεν τα έχουμε ζήσει αλλά πιστεύουμε πως αν τα είχαμε ζήσει θα ήμασταν πλουσιότεροι αισθηματικά και πνευματικά. Το υπαινίσσεται ευθαρσώς με το κείμενό του ο ποιητής και καθηγητής παθολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Νίκος Παπάνας, καλύπτοντας ένα διάστημα εκατόν έξι χρόνων με μια δρασκελιά

Φτάνεις. Σε βγάζουν από το αυτοκίνητο, σου αφαιρούν τα πράγματά σου, σε υποχρεώνουν να γονατίσεις με το πρόσωπο στον τοίχο και σε ξυλοκοπούν. Αμέσως. Για να ξέρεις από την πρώτη στιγμή ποια είναι η θέση σου. Κατόπιν, εισέρχεσαι στην πτέρυγα ενισχυμένης απομόνωσης. Εκεί, υπό το βλέμμα της διοίκησης και άλλων κρατουμένων, βγάζεις όλα σου τα […]

Στα 43 του χρόνια, ο Ρίτσαρντ Λεβίν είχε, εκ πρώτης όψεως, μια γεμάτη ζωή: είχε τη σύζυγό του, τα δύο του παιδιά και μια καριέρα στην κορυφή του τομέα του. Είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Τουλέιν, είχε κάνει την ειδίκευσή του στην παιδιατρική και στην εφηβική ιατρική στο Ιατρικό […]

Είναι γεγονός πως όσο δραματικότερη είναι μια πραγματική ιστορία ανθρώπων τόσο στην αναπαράστασή της καθώς μας την αφηγούνται ενώ έχουν περάσει κάμποσες δεκαετίες ακούγεται συχνά στ’ αφτιά μας σαν παραμύθι. Ακόμη πιο μυθική όταν συμβαίνει να τη διαβάζουμε. Δεν αποτελεί εξαίρεση το κείμενο του ποιητή και συγγραφέα Δημήτρη Λέντζου, με το επιπλέον προσόν η γλαφυρότητά της να την κάνει μια ιστορία που ξυπνά μέσα στον καθένα μας μνήμες μιας ζωής που αν και δεν την έχει ζήσει ο ίδιος του είναι κάτι περισσότερο από οικεία, μια ιστορία σχεδόν προσωπική