Στην Ελλάδα του 2025 φαίνεται πως ανακαλύψαμε μια νέα, «πρωτοποριακή» μορφή λογοκρισίας: Τη λογοκρισία μέσω της απουσίας κρατικής επιδότησης. Όχι απαγόρευσης, ούτε παρέμβασης στο μοντάζ. «Ο λογοκριμένος δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Αλαφούζο», όπως εξηγεί στις «Ιστορίες για Αγρίους» των social media των Νέων, η Δώρα Αναγνωστοπούλου.
Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος: «Ο ισχυρισμός είναι από μόνος του εντυπωσιακός. Διότι μιλάμε για έναν από μιντιάρχες της χώρας, ιδιοκτήτη μέσων ενημέρωσης με πλήρη πρόσβαση σε συχνότητες, υποδομές, κεφάλαια και prime time ζώνες. Κι όμως, παρουσιάζεται ως «διωκόμενος» επειδή το κράτος δεν επιδοτεί ένα συγκεκριμένο προϊόν του.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ο κρατικός κορβανάς δεν είναι η τσέπη κανενός πρωθυπουργού ούτε, φυσικά, υποχρεωτικό ταμείο στήριξης κάθε ιδιωτικής παραγωγής. Είναι χρήματα των Ελλήνων πολιτών. Πολιτών μιας κοινωνίας που έχει πληρώσει με αίμα την τρομοκρατία. Αυτό το αυτονόητο φαίνεται να ξεχνιέται επιδεικτικά στη συζήτηση για το ντοκιμαντέρ «17 Νοέμβρη: Άνοδος και Πτώση».
Στην Ιταλία, η κρατική RAI – και όχι ένα ιδιωτικό κανάλι που ζητά επιχορήγηση – χρηματοδότησε ντοκιμαντέρ για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Εκεί, πρώην μέλη της οργάνωσης μίλησαν δημόσια έχοντας αποκηρύξει την ένοπλη δράση και αναγνωρίσει το αδιέξοδο και τη βία της τρομοκρατίας. Οι μαρτυρίες τους εντάχθηκαν σε ένα πλαίσιο ιστορικής αφήγησης.
Αυτό ακριβώς ζητούν και οι συγγενείς των θυμάτων της «17 Νοέμβρη». Γι’ αυτό και απέσυραν τις μαρτυρίες τους όταν πληροφορήθηκαν ότι στο ίδιο έργο φιλοξενούνται και οι απόψεις ενός αμετανόητου δολοφόνου. Δεν ζήτησαν φίμωση. Δεν ζήτησαν απαγόρευση. Ζήτησαν κάτι πολύ πιο απλό και θεσμικά αυτονόητο: Να μη δοθεί βήμα σε τέτοιες φωνές με δημόσιους πόρους.
Κι εδώ φτάνουμε στην οργισμένη επιστολή του Γιάννη Αλαφούζου στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας (ΕΚΚΟΜΕΔ), η οποία προκαλεί απορία. Το επιχείρημα ότι «μόνοι μας κρατάμε ζωντανή την ιστορική μνήμη» υπονοεί ότι τα υπόλοιπα κανάλια απλώς κάνουν μαγειρικές εκπομπές πάνω στα ερείπια της Ιστορίας; Πρόκειται όχι μόνο για υπερβολή, αλλά και για κατάφωρη αδικία απέναντι σε δημοσιογράφους και παραγωγές που, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς επιδοτούμενες ηρωοποιήσεις, συμβάλλουν ουσιαστικά στη δημόσια μνήμη.
Πάντως την εικόνα του «αντιστασιακού καναλάρχη» θα τη ζήλευε ακόμη και η ίδια η «17 Νοέμβρη» για το αφηγηματικό της θράσος».
Δείτε τη σχετική ανάρτηση:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
