Πάντα ενθουσιάζομαι όταν μου ζητούν προτάσεις για βιβλία, και την ίδια ακριβώς στιγμή αγχώνομαι γιατί η λίστα μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Με μεγάλη προσπάθεια λοιπόν, την περιορίζω σε τέσσερα βιβλία που βρίσκω ότι αξίζει να διαβάσει κανείς είτε καλοκαίρι είτε χειμώνα.
Barbara Kingsolver «Η δηλητηριώδης βίβλος», μτφρ. Κωνσταντίνος Ματσούκας, εκδόσεις Μελάνι
1959: η οικογένεια του ιεροκήρυκα Νέιθαν Πράις, η γυναίκα και οι τέσσερις κόρες του δηλαδή, μετακομίζει μαζί του στο βελγικό Κονγκό. Η σύζυγος και οι κόρες αφηγούνται εκ περιτροπής, η κάθε μία με τη δική της, εντελώς ξεχωριστή φωνή, τις προσπάθειες του άντρα της οικογένειας να προσηλυτίσει και να εκπολιτίσει τους ιθαγενείς και τη σταδιακή του βύθιση στην τρέλα και τον παραλογισμό. Η Κινγκσόλβερ, που πέρασε ένα διάστημα στην Αφρική ως παιδί, υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες, στήνει μια ιστορία που διαβάζεται κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα, είναι όλα τόσο έντονα, η πίστη, η ελπίδα, η απομάγευση, η απελπισία, αλλά και η επιβεβαίωση ότι η ζωή συνεχίζει την πορεία της, λαβωμένη και απογοητευμένη ίσως, αλλά με ένα μυστικό απόθεμα ανανεούμενης ελπίδας.
Georgi Gospodinov «Χρονοκαταφύγιο», μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδόσεις Ίκαρος
Ένα στοχαστικό μυθιστόρημα που ξεκινά με μια αναπάντεχη ιδέα για τη φροντίδα ανθρώπων με Αλτσχάιμερ και εξελίσσεται σε ιστορικο-πολιτικό σχόλιο για την Ευρώπη του χθες και του σήμερα. Αυτό που πρωτίστως απασχολεί τον συγγραφέα είναι η σχέση μας με το παρελθόν, τη μνήμη και τη νοσταλγία που καταλήγει πολύ συχνά να υπονομεύει το μέλλον, ακόμα και να δημιουργεί φόβο για την αλλαγή με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να παραμένουν «σε μια εναλλακτική, επινοημένη καθημερινότητα». Δεν πρόκειται για βιβλίο απαισιόδοξο, αντιθέτως, με πολύ χιούμορ και τρυφερότητα εκθέτει την πραγματικότητά μας και μας κάνει να αμφισβητήσουμε και να ξανασκεφτούμε πάρα πολλά από όσα θεωρούμε δεδομένα.
Βάσια Τζανακάρη «Γεννιέται ο κόσμος», εκδόσεις Καστανιώτη
Ο πρώτος χρόνος μιας ερωτικής σχέσης, οι τέσσερις εποχές εξέλιξης ενός έρωτα, όταν όλα είναι ακόμα αβέβαια και ρευστά, όταν ο κόσμος μεταμορφώνεται και από υλική πραγματικότητα γίνεται μεταφυσικό λούνα παρκ και τα πιο πεζά αντικείμενα αποκτούν νέο νόημα, προβλέπουν και ρυθμίζουν καταστάσεις. Σύντομα κείμενα που σχηματίζουν εντέλει μια συνεκτική αφήγηση, η χαρά του έρωτα και οι μικρές κινήσεις και στιγμές που τον οδηγούν προς την αγάπη, η φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, που τόσο ταιριάζει με το καλοκαίρι.
John Williams, «Το πέρασμα του μακελάρη», μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδόσεις Gutenberg
Διάβασα «Το πέρασμα του μακελάρη» καλοκαίρι σε κάποιο νησί, κυριολεκτικά σε έναν άλλο κόσμο από αυτόν του βιβλίου. Ένα μυθιστόρημα γουέστερν, που χωρίς να έχω μάθει αν είναι αλήθεια είμαι σίγουρη ότι είχε διαβάσει το Τζιμ Τζάρμους πριν γυρίσει τον «Νεκρό». Η ιστορία ενός νεαρού από το Χάρβαρντ στα τέλη του 19ου αιώνα που εγκαταλείπει τις σπουδές του και ταξιδεύει στην Άγρια Δύση επηρεασμένος από τις διδαχές του Έμερσον και του Θορό για τον άνθρωπο και τη φύση. Εκεί θα βρεθεί να κυνηγάει και να γδέρνει βουβάλια, θα ζήσει μια ασύλληπτη περιπέτεια και θα βγει, φυσικά, αλλαγμένος για πάντα. Οι εικόνες είναι τόσο έντονες που νιώθει κανείς πως παρακολουθεί ταινία.
