Οι μέρες αυτές, και πολλές επόμενες, αναμένονται περίπου μονοθεματικές, με κύριο πιάτο διαφόρους να καθυβρίζουν το Ισραήλ, επειδή ανέλαβε τον κίνδυνο να γλυτώσει τον εαυτό του (που απειλείται ωμά επί δεκαετίες με αφανισμό) μα και τον κόσμο από τον εφιάλτη ενός πυρηνικού Ιράν, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι στη Δύση κατά βάθος, κρυφά, υποκριτικά και φοβικά το ευχαριστούν που τους έκανε τη «βρώμικη δουλειά». Ολα αυτά, παγκόσμιας εμβέλειας, θα κρατήσουν καιρό με πολλά να αναλυθούν. Αντίθετα, κάτι εσωτερικό, με ανύπαρκτη πια σημασία, αποδρομεί οριστικά, ύστερα από τόσο κακό που έφερε σε αυτόν τον τόπο στα μαύρα χρόνια της παντοδυναμίας του.

Ο λόγος για τον πάλαι ποτέ κραταιό ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως για τον πρώην αρχηγό του, που, παρά τα αδιανόητα ψέματα, τις μεταλλάξεις από «άσπρο» σε «μαύρο», τις διαψεύσεις χωρίς προηγούμενο και το άγριο τίμημα που πλήρωσε η Ελλάδα γι’ αυτά, η διάλυσή τους δεν ήρθε μαζί με εκείνη που έφεραν στην Ελλάδα. Από την απώλεια εξουσίας επιβίωσαν σαφώς συντεταγμένα. Μέχρι που ο Τσίπρας, που ως καλός αριστερός εξουσιαστής είχε κολλήσει στην καρέκλα με… βενζινόκολλα, έφαγε τόσες ήττες που ήταν αδύνατον να σηκώσει: ήταν ή αυτός, ή το τέλος τους. Και αναγκάστηκε να φύγει. Τόσο θυμωμένος, που δεν το είπε καν στους ίδιους αλλά στον ελληνικό λαό, από το Ζάππειο! Οτι φεύγει από το κόμμα του. Ο πιστός στις διαδικασίες… αριστερός. Και… εξαφανίστηκε.

Τελικά εκείνος έβλεπε τα πράγματα αλλιώς: αφού δεν τον κράτησαν, θα τους έπαιρνε μαζί του στον (πολιτικό) άλλο κόσμο. Οπως και έκανε: επέστρεψε και βρέθηκε στην καρδιά μιας πορείας προς το χάος, της οποίας το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβρήκε τον αληθινό εαυτό του: ένα μάτσο γκρουπούσκουλα, με τα μυαλά στο ’70, να σκοτώνονται για το τίποτα, ανίκανοι να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα…

Τώρα οι πρώην συγκυβερνήτες της Ακροδεξιάς το κατάλαβαν πια: κακώς δεν έδιναν πεντάρα όταν έκαναν τεμενάδες στον χαλίφη τους που έπαιζε την Ελλάδα στον τζόγο σε όλα δε τα επίπεδα. Και εκείνοι χειροκροτούσαν από κάτω σαν ρομποτάκια του Κιμ. Μέχρι που έκανε το ίδιο και στους ίδιους: τους διέλυσε. Αλλά άμα είσαι υποτακτικός τι να πεις… Λες μπράβο πρόεδρε, σκύβεις το κεφάλι όταν περνάει και περιμένεις μια θεσούλα…

Θεσούλα, δεν θα ξανάρθει. Το έργο κατέβηκε άσχημα. Και, πλέον, αυτό περιλαμβάνει και τον κάποτε μέγα πολιτικό τακτικιστή Τσίπρα που, όμως, πια τον πήρανε χαμπάρι: επέστρεψε προχθές με το Ινστιτούτο του για να κάνει τον Μεσσία. Ομως πιστοί ακόλουθοι, πουθενά πια. Είχαν όλοι φύγει. Ουδείς ήταν εκεί. Από τους παλιούς υποτακτικούς του. Και καλά θα κάνει να το αντιληφθεί. Δεν πρόκειται να επιστρέψουν. Γιατί τους κατέστρεψε. Και αυτούς. Και τώρα το κατάλαβαν πια. Και σε αντίθεση με το τι έκανε στη χώρα, αυτό τους νοιάζει. Δεν θα επιστρέψουν λοιπόν. Ούτε θα έρθουν άλλοι. Είναι πια «Μεσσίας» μονάχα στο μυαλό του. Και στην απέραντη μοναξιά του. Εφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού.

Τελευταία Νέα