Πονεμένη ιστορία η εργασία στην Ελλάδα. Τις προάλλες άκουγα και έβλεπα τον Ανδρέα Στοϊμενίδη, αντιπρόεδρο του ευρωπαϊκού οργανισμού για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία. Τα στοιχεία για το πρώτο τετράμηνο του 2025 στη χώρα μας είναι συντριπτικά: εξήντα τέσσερις νεκροί καταγράφονται σε εργατικά δυστυχήματα. Μάλιστα, ένας στους τρεις ήταν και άνω των εξήντα ετών. Πέρασε τις προάλλες και σαν ειδησάριο από τις ροές των site πως ένας 60άρης έπεσε από σκαλωσιά οικοδομής. Γενικότερα σε σχέση με το τελευταίο θέμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι όχι απλώς δουλεύουν όταν βγαίνουν στη σύνταξη, αλλά πολλές φορές είναι σαν να μην έχει διακοπεί η εργάσιμη ζωή τους. Τα στοιχεία για τους 64 νεκρούς τα δίνει η ομοσπονδία συλλόγων εργαζομένων τεχνικών επιχειρήσεων της χώρας και πυροδοτούν προφανώς μία σειρά από ερωτήματα. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, οι συλλογικές συμβάσεις αν επεκταθούν σε όλους τους χώρους να αποτελούν μία έστω προστατευτική ασπίδα για το ζήτημα υγιεινής και ασφάλειας; Η απάντηση είναι ναι. Είναι επίσης ενδιαφέρον να δούμε ποια ατυχήματα δέχεται ως ατυχήματα η εργοδοσία. Για παράδειγμα, μπορεί να περιορίζουμε ή να οριοθετούμε τον όρο τον ατυχημάτων απλώς και μόνον στα επαγγέλματα που ακόμα έχουν χειρωνακτική διάσταση. Ομως εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε και τα εταιρικά ατυχήματα. Ακόμα και τη βλάβη στη μέση ενός εταιρικού εργαζομένου σε γραφείο. Το ερώτημα πάει και πιο βαθιά. Αν υπάρχουν φορείς, για παράδειγμα, να εποπτεύσουν όλη αυτή την ιστορία. Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους φορείς τους στέκονται σε ένα ώριμο επίπεδο και ζητούν όλο και πιο μαζικά και διεκδικητικά έναν κοινωνικό διάλογο ώστε ακριβώς να ακουστούν. Αλλά και επίσης κάτι ακόμα πιο κύριο: αν οι κυβερνήσεις ενσωματώνουν τις κοινοτικές οδηγίες. Γιατί η Ευρώπη δίνει εργαλεία αν και προφανώς με διοικητικούς όρους αυτά δεν αρκούν.
Η πραγματικότητα εξελίσσεται έτσι κι αλλιώς στους εργασιακούς χώρους. Πέραν της ασφάλειας και υγιεινής το κρίσιμο ζήτημα της εργασίας έρχεται και καθορίζει το ίδιο το επίπεδο της ζωής. Θέλουμε να είμαστε Ευρώπη μόνο στα λόγια ή θέλουμε να είμαστε Ευρώπη με ένα σοβαρό κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο να προστατεύει όλες τις όψεις του εργασιακού βίου; Από τη μεριά τους οι δυνάμεις της εργασίας επίσης πρέπει να σταθούν πιο ώριμα και πιο μοντέρνα συζητώντας μαζί με όλα αυτά και τις νέες διαστάσεις της εργασίας όπως θα μεταβληθούν από την έλευση της ΑΙ που είναι ήδη εδώ. Πώς έχει μεταβληθεί ο εργασιακός χρόνος μας, πώς έχει ενοποιηθεί, συμπιέζοντας τον ελεύθερο. Η εργασία δεν είναι καν στα επίπεδα των 00s. Ας είναι η επείγουσα συζήτηση για τα ατυχήματα-δυστυχήματα μια αφορμή για σοβαρές προσεγγίσεις.
ΥΓ: Σταθερά η πολιτική δύναμη που παλεύει για την εργασία λέγεται ΚΚΕ.
Ενωτικός Ελληνας
Ευρωπαϊστής. Δημοκρατικός. Και με μακρά πείρα στις δύσκολες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Πέτρος Μολυβιάτης, που «έφυγε» την Κυριακή, πέρασε στην Ιστορία. Και μάλιστα, ανεξάρτητα κομμάτων, έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν όλοι και όλες με σεβασμό – που γενικά σπανίζει στις τοξικές μέρες μας. Τα περισσότερα γράφτηκαν, αν και κάθε μάχιμος πολιτικός έχει πάντα ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία – αυτό δεν το λέω απαραίτητα αρνητικά. Πέραν του δόγματος Μολυβιάτη που αναδείχθηκε αυτές τις ημέρες, η στήλη οφείλει να υπενθυμίσει και τον πολυκεντρισμό του εκλιπόντος. Τη στάση πως η χώρα μας οφείλει να συνομιλεί με όλους.
Διασώζει τα ποσοστά της
Τουλάχιστον στην εκτίμηση ψήφου η ΝΔ αγγίζει το 30%. Σε πολλούς διαφεύγει πως παρά την αναμενόμενη φθορά – δεν έχει κάνει και λίγα η κυβέρνηση για αυτό – το κυβερνών κόμμα έχει δεσμούς με τους δήμους και τις περιφέρειες, τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, την Εκκλησία, τους αγρότες, την επαρχία, τα δίκτυα πολιτών και τα επαγγελματικά επιμελητήρια. Ολη αυτή η σταθερή και πολύχρονη σχέση τής δίνει τη δυνατότητα και να μην έχει καταρρεύσεις τύπου ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ, και να διασώζει τα ποσοστά της, και παρά τη δυσφορία που όντως κοινωνικά καταγράφεται. Αυτό ας το λάβουν υπόψη οι πολιτικοί αντίπαλοι της ΝΔ.
