Ανάμεσα στους διάφορους ιδεολογικούς καβγάδες στον χώρο της Αριστεράς, για ζητήματα (ας πούμε) ιδεολογίας και, τελικά, λεηλασίας των σπαραγμάτων τού άλλοτε κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, είναι και ο καβγάς για τον χαρακτήρα του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δεν αρκεί στην πολιτική αντιπαράθεση η αναφορά σε ιδιωτικό κόμμα, που είναι και η μεγάλη αλήθεια, επειδή άλλωστε στην Αριστερά, παρά για τα αντιθέτως θρυλούμενα, σε μεγάλο βαθμό τα κόμματα, και ιδίως τα κομματίδια, είναι προσωποκεντρικά.
Ετσι κι αλλιώς, ήδη έχει εκδηλωθεί συζήτηση όχι τόσο για τα χαρακτηριστικά του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου όσο για την ιδεολογική και την πολιτική ταυτότητα των ψηφοφόρων της Πλεύσης Ελευθερίας. Στην πρόσφατη δημοσκόπηση/έρευνα της eteron «Κατανοώντας τα κόμματα μέσα από τους εκλογείς τους», για την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα των ψηφοφόρων της Πλεύσης Ελευθερίας, οι ερευνητές, ο καθηγητής Γεράσιμος Μοσχονάς και ο Πέτρος Ιωαννίδης, δημοσιεύουν άξια συζήτησης συμπεράσματα.
Εκκινούν καταρχάς από τον αυτοπροσδιορισμό όσων δήλωναν ψηφοφόροι του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Οι συγκεκριμένοι, λένε οι ερευνητές, αυτοτοποθετούνται σαφώς στα αριστερά του άξονα Αριστεράς – Δεξιάς. Θεωρούν δηλαδή «τον καπιταλισμό κάτι κακό σε ποσοστό 79,6% (γενικό κοινό: 59,7%), είναι υπέρ του ριζοσπαστισμού με 33,2% (γενικό κοινό: 29,9%), υπέρ της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία με 65,7% (γενικό κοινό: 62,1%) υπέρ της μείωσης των αμυντικών δαπανών με 81,2% (γενικό κοινό: 63,5%), κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων με 71,1%» κ.λπ.
Μου κάνει ωστόσο εντύπωση ότι οι ερευνητές, παρά τα στοιχεία αυτά, που οδηγούν κατευθείαν στη βασική δεξαμενή των συγκεκριμένων ψηφοφόρων, δηλαδή στον συρρικνούμενο ΣΥΡΙΖΑ, αναζητούν εις βάθος δεδομένα προκειμένου το συγκεκριμένο κόμμα να μπορεί να θεωρηθεί «ακροδεξιό». Οπως γράφουν στην ανάλυσή τους οι δύο σχολιαστές της έρευνας, «οι ίδιοι ερωτώμενοι σε άλλες ερωτήσεις σημαντικές για την τοποθέτηση στον ιδεολογικό άξονα Αριστεράς – Δεξιάς φαίνεται ότι τοποθετούνται δεξιότερα. Θεωρούν ότι η διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη εποχή σε μεγαλύτερο βαθμό από το γενικό κοινό (Πλεύση: 68,7% – γενικό κοινό: 61,9%), θέλουν πιο αυστηρές ποινές (Πλεύση: 86% – γενικό κοινό: 79,6%), είναι υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής (Πλεύση: 48,7% – γενικό κοινό: 42,9%) και πιστεύουν ότι ο αριθμός μεταναστών είναι πολύ μεγάλος (Πλεύση: 78,3% – γενικό κοινό: 76%). Χαμηλότερα ποσοστά του μέσου όρου του γενικού κοινού παρατηρούμε στις ερωτήσεις “χρειάζονται περισσότεροι φόροι” (Πλεύση: 23,8% – γενικό κοινό: 31,1%), “οι μετανάστες κάνουν περισσότερο καλό παρά κακό” (Πλεύση: 33,5% – γενικό κοινό: 37,5%) και υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών (Πλεύση: 22,4% – γενικό κοινό: 25,7%). Σε θέματα σαν τα προηγούμενα, το εκλογικό σώμα της Πλεύσης Ελευθερίας είναι πιο κοντά στα δεξιά κόμματα και ταυτόχρονα δείχνει αξιοσημείωτη έλλειψη πολιτικής και ιδεολογικής συνοχής».
Οπότε ας ξεχάσουμε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν η πρόεδρος της Βουλής στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ας δώσουμε στο κόμμα της χαρακτηριστικά ακροδεξιά – προκειμένου η υπόλοιπη συριζογενής Αριστερά να την πολεμάει από ιδεολογική θέση. Τυπικός μανιχαϊσμός, η Αριστερά είναι ηθική δύναμη, οι άλλοι εκπροσωπούν το Κακό.
Ως απάντηση σε αυτή την ανάλυση θέλω να επικαλεστώ μια παρατήρηση της φιλοσόφου Σιμόν Βέιλ («Για την κατάργηση των κομμάτων», Αρμός, 2011):
«Πόσες φορές στη Γερμανία, στα 1932, ένας κομμουνιστής και ένας ναζιστής, κουβεντιάζοντας στον δρόμο, έπαθαν σκοτοδίνη όταν διαπίστωσαν ότι συμφωνούν σε όλα!» (σ. 41).
