Αναζήτηση
Λοιπόν αν με ρωτάτε εμένα για το τι έγινε χθες ειδικά στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα σας πω, επειδή έχω παρακολουθήσει συνέδρια και συνέδρια κομμάτων, αυτό δεν ήταν συνέδριο, ήταν το τσίρκο Μεντράνο της Αριστεράς! Καμία σοβαρότητα σε μια διαδικασία από την οποία υποτίθεται ότι θα κρινόταν πρώτον η ενότητα του χώρου, δεύτερον η ηγεσία του και τρίτον η ικανότητά του να ανταποκριθεί στον θεσμικό ρόλο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι είδαμε; Εναν υπό προθεσμία αρχηγό, μία wanna be αρχηγό και μερικούς αρουραίους του παρασκηνίου να εκτελούν αριστοτεχνικά ακροβατικά νούμερα, μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων το οποίο έμεινε με το στόμα ανοιχτό να παρακολουθεί αμήχανο κόλπα που δεν καταλάβαινε τι ακριβώς ήταν, και σε τι επί της ουσίας στόχευαν.
Νομίζω δεν έχει ξαναγίνει, δημοσίως τουλάχιστον, αρχηγός κόμματος να προκαλεί τους αντιπάλους του να ορίσουν έναν από αυτούς να αναμετρηθεί μαζί του σε εκλογές, και όταν εμφανίζεται αντίπαλος έτοιμος για την αναμέτρηση, το Συνέδριο να λέει «όχι» στον αρχηγό που ζήτησε τις εκλογές, αλλά εκείνος να εμφανίζει τη βαριά του ήττα, ως νίκη. Και να μην καταλαβαίνει πως απλώς πήρε παράταση παραμονής στην ηγεσία του κόμματος, για τρεις-τέσσερις μήνες! Και όχι ως το… 2027, όπως ζητούσε.
Για μένα, αν πρέπει σώνει και καλά να χριστεί κάποιος νικητής στο χθεσινό μπρα ντε φερ του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που σκόρπισε αρκετές στιγμές ευθυμίας, αλλά και ξεκαρδιστικού γέλιου στην κοινωνία, αυτός είναι ο Νίκος, ο «13-0 από τα αποδυτήρια», Παππάς! Κατάφερε, μαζεύοντας υπογραφές για να μη γίνουν οι εκλογές, και αναθέτοντας στον Φάμελλο να παρουσιάσει ως δήθεν ενωτική την πρόταση – ήττα για τον Κασσελάκη –, να εξουδετερώσει ταυτόχρονα και τη Γεροβασίλη, και να προβάλλει πλέον ως πιθανός διάδοχος του νυν αρχηγού στο «ματς» που θα πραγματοποιηθεί αμέσως μετά την ήττα των ευρωεκλογών. Μεγάλος!
Προσεχώς διάλυση
Από εκεί και πέρα, τα όσα ακολούθησαν, με τους «κασσελακικούς» να μιλάνε για νίκη λόγω της υποτιθέμενης απόσυρσης από την εκλογική αναμέτρηση της Ολγας Γεροβασίλη, και τους υποστηρικτές της δεύτερης να διεκδικούν για λογαριασμό της τη νίκη, επειδή ο Κασσελάκης φοβούμενος υποτίθεται, ότι θα ηττηθεί, χρησιμοποίησε την πρόταση των Παππά – Φάμελλου – Πολάκη για να μην πραγματοποιηθούν οι εκλογές, απλώς επιβεβαιώνουν ότι όπου να ‘ναι πέφτουν τίτλοι τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βαθιά διχαστικό κλίμα που επικράτησε, οι τραμπουκισμοί, τα γιουχαΐσματα, οι προπηλακισμοί, και οι πρωτοφανείς παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, μας έδωσαν μια θαυμάσια ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι τι πραγματικά ήταν αυτό το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα – με τα γνωστά αποτελέσματα – για 4½ χρόνια.
Δεν τους λυπάμαι, φυσικά. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι παρέσυραν αξιοπρεπείς ανθρώπους (και από το ΠΑΣΟΚ) οι οποίοι πίστεψαν πως επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Δεν ήταν. Ενας θίασος σκιών ήταν, και τίποτε περισσότερο. Οταν διαλυθούν, γιατί θα διαλυθούν σύντομα, δεν θα λείψουν από κανέναν. Και ούτε από τη χώρα…
Δύο κόμματα
Προσωπικά αναρωτιέμαι πώς όλοι αυτοί, σε μερικές ημέρες, θα βρεθούν και πάλι ενώπιος ενωπίω. Σε μια συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας ή της Κεντρικής τους Επιτροπής. Πώς δηλαδή θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ο Κασσελάκης με τη Γεροβασίλη και η Γεροβασίλη με τον Παππά (κυρίως) αλλά και τον Πολάκη, οι οποίοι έστησαν όλο αυτό το σκηνικό με τη δήθεν ενωτική πρόταση. Και πώς θα συνεδριάσει το όργανο στο οποίο θα εμφανιστούν και η Θεοδώρα Τζάκρη με τη Δώρα Αυγέρη και από την άλλη η Γεροβασίλη με τον Φλαμπουράρη.
Κομμάτια και θρύψαλα έγιναν σ’ αυτό το Συνέδριο. Δύο κόμματα σε συσκευασία του ενός. Ή μήπως τρία;
Το τέλος μιας αγάπης
«Οι όμορφες αγάπες, όμορφα καίγονται». Και πιο όμορφα, θα συμπληρώσω, καίγονται αγάπες που ράγισαν στον καιρό, αγάπες που τις έφθειρε ο χρόνος, αγάπες που τις χώρισε η ζηλόφθονη μοίρα, αγάπες «που ‘γιναν δίκοπο μαχαίρι»…
Να ας πούμε, η αγάπη, η λατρεία, το πάθος το ασίγαστο, του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη για τον πρόεδρο Αλέξη τον βετεράνο, τον απόμαχο. Πόσοι τόνοι μελάνης χύθηκαν για να περιγράφει το τι ένιωθε και τι έκανε ο ένας για τον άλλο; Και ειδικά ο πρώτος για τον δεύτερο (μεταξύ μας, τον πρώτο για άφιλο τον είχα πάντα); Και τι είδαμε να συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο; Αυτή η αγνή, παρθένα, αφειδώλευτη ως το άπειρο αγάπη να μετατρέπεται σε μίσος απύθμενο, χωρίς τέλος, ένας πόλεμος χωρίς όρους και κανόνες. Αποσπώ ένα μικρό τμήμα από την τοποθέτηση, εκεί περί τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, στο Facebook, όπου υποτίθεται, υποδύεται τον ενωτικό, και για το καλό του κόμματος, ζητούσε να ακυρωθούν οι εκλογές. Αφορά τον πρόεδρο Αλέξη, και την παρέμβασή του. Και τι του λέει; Πολύ λιγότερα βέβαια απ’ όσα του «σούρνει» κατ’ ιδίαν, αλλά και αυτά που ανέφερε δημοσίως νομίζω πως επιβεβαιώνουν όσα προαναφέρω:
«Ακαιρη και λάθος η παρέμβαση του Αλέξη, που έπρεπε να έρθει να τα πει στο συνέδριο. Πυροδότησε μια κρίση που δεν χρειαζόταν!».
Λίγο παρακάτω, βέβαια, είναι ακόμη πιο σκληρός με το (πρώην) είδωλό του, χωρίς πάντως να τον κατονομάζει τον Αλέξη:
«Οποιος σχεδιάζει επί χάρτου, συνενώσεις ηττημένων και τραυματισμένων μετά τις ευρωεκλογές είναι απλά ΒΑΘΕΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΣ!!».
«Οι όμορφες αγάπες, όμορφα καίγονται» (δις)
Ρεμπέτικο
Τιμής ένεκεν του Συνεδρίου, θα κλείσω σήμερα με κάτι αντισυμβατικό. Εμμετρα. Για την ακρίβεια με δύο ρεμπέτικα τραγούδια. Το πρώτο γράφτηκε εκεί γύρω στον Μεσοπόλεμο, και δισκογραφήθηκε, με τη φωνή μιας παλιάς ρεμπέτισσας, της Ρόζας Εσκενάζυ. Εχει τίτλο… «Το παιχνίδι του Αμερικάνου», και λόγω των γεγονότων, είπα να το καταγράψω εδώ, έτσι για να υπάρχει:
«Οταν με δεις και το φορώ
στραβά βρε το καπέλο
να ξέρεις πως επέτυχε
το κόλπο όπου θέλω
Τρεις μέρες βασανίζομαι
με τον Αμερικάνο
για να του στήσω μηχανή
το κόλπο να του κάνω
Με τα λιμά τον έμπλεξα,
στο πόκερ στην πασιέντζα
κι όλο το χτένι δούλευε
στη ζούλα κι η σκαλέτα
Στον άσο τρία μου ‘λεγε
και δέκα στο πεντάρι
και πάντα τέρτσος έβγαινε
όπου κι αν με ποντάρει
Μα το κορόιδο μπάνισε
τον τύλιξα στα ζάρια
εκεί του τα καθάρισα ωχ αμάν
όλα του τα δολάρια»!!!
Ρεμπέτικο ΙΙ
Αναζητώντας όμως στο Διαδίκτυο το σχετικό τραγούδι που είχα ακούσει κάποτε, την εποχή της φοιτητοπαρέας, σε ένα ρεμπετάδικο στην Κυψέλη, έπεσα πάνω σε ένα άλλο, επίσης με πρωταγωνιστή… Αμερικάνο, γραμμένο κι αυτό την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ανήκει και αυτό στα ρεμπέτικα, αλλά τα πιο βαριά, τα λεγόμενα «χασικλίδικα», τα απαγορευμένα. Το τραγούδησε η Στέλλα Βογιατζή, το 1935. Ιδού οι στίχοι:
«Πέντε μάγκες στον Περαία
ζούλα κάνανε παρέα
Πίνανε και δεν πληρώναν
Οπου λάχαινε τη στρώναν
Ρίξανε το «μανιτάρι»
Μια βραδιά με το φεγγάρι
Πιάσαν έν’ Αμερικάνο
Στη «μανίτα» σάλτα πάνω
Και του πήρανε τις «χήνες»
Τα δολάρια, τις λίρες
Του πασάραν τη «μανίτα»
Και του λένε καληνύχτα
Βλέπω τον Αμερικάνο
Και μου λέει τι να κάνω
Πέντε μάγκες χθες με ήβραν
Κι ό,τι είχα, μου τα πήραν».
Η λαϊκή μούσα τα έχει (προεί)πει όλα, νομίζω…
