Τα έργα και τις ημέρες του εκλιπόντος Γεργκ Χάιντερ, του πλέον γνωστού ακροδεξιού πολιτικού στην Ευρώπη, του οποίου το κόμμα ήταν το πρώτο ακροδεξιό που συμμετείχε σε κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας, φαίνεται ότι νοσταλγούν, οπαδοί και επίγονοί του, που βρίσκονται και πάλι στην αυστριακή κυβέρνηση.

Σε αυτόν τον πλέον αμφιλεγόμενο πολιτικό της μεταπολεμικής Αυστρίας γίνονται τις τελευταίες ημέρες, αφιερώματα στα αυστριακά ΜΜΕ, με αφορμή την επέτειο δέκα χρόνων από το θάνατο του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 11 Οκτωβρίου του 2008, με αναλυτές και συνοδοιπόρους του να επιδίδονται στην εξήγηση του «φαινομένου Χάιντερ», που είχε σημαδέψει επί τρεις και πλέον δεκαετίες την πολιτική ζωή της Αυστρίας, με προεκτάσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην οποία σήμερα, δέκα χρόνια από τον θάνατο του Χάιντερ, καταγράφεται μία τρομακτική άνοδος της Ακροδεξιάς.

Δέκα χρόνια μετά και παρ΄ όλη την απομυθοποίηση του, εξαιτίας της αποκάλυψης σκανδάλων στα οποία ο ίδιος εμπλεκόταν, εξακολουθεί να περιβάλει τον Χάιντερ ένα είδος μετά θάνατον «λατρείας», ενώ η μνήμη του χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία για προσέλκυση ψηφοφόρων σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό του.

Στο επίσημο πόρισμα για τον θάνατο του Χάιντερ επιβεβαιώνεται ότι την ώρα του δυστυχήματος, τις πρωινές ώρες της 11ης Οκτωβρίου 2008, βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ και η ταχύτητα του αυτοκινήτου, 170 χιλιόμετρα την ώρα, που οδηγούσε ο ίδιος και επέβαινε μόνος του, ήταν υπερδιπλάσια των επιτρεπομένων, σε εκείνο το σημείο, 70 χιλιομέτρων τη ώρα.

Ακόμη, στο πόρισμα αποκλείεται κατηγορηματικά η ευθύνη τρίτων, την οποία εξακολουθούν να προβάλλουν ορισμένοι συνοδοιπόροι του Χάιντερ, αναπτύσσοντας διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, μη αποκλείοντας ακόμη και τη δολοφονική ενέργεια, κάτι που όμως έχει απορριφθεί από διεθνείς εμπειρογνώμονες μετά τις σχετικές έρευνες των συντριμμιών του μοιραίου αυτοκινήτου.

Ο Γεργκ Χάιντερ υπήρξε ο πρώτος ακροδεξιός πολιτικός στην Ευρώπη ο οποίος, μετά το ανεπανάληπτο για τα διεθνή δεδομένα ποσοστό του 27% που απέσπασε το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα του, το Κόμμα των Ελευθέρων, στις αυστριακές βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1999, το οδήγησε σε ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης, τον Φεβρουάριο του 2000, με έναν συνασπισμό του με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του καγκελάριου Βόλφγκανγκ Σιούσελ, συνασπισμό που παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τα τέλη του 2006.

Το αυστριακό ομόσπονδο κρατίδιο της Καρινθίας, στα νότια της χώρας, του οποίου ο ίδιος διετέλεσε επί πολλά χρόνια κυβερνήτης, αποτέλεσε το «προπύργιο» στην πάνω από τριαντάχρονη πολιτική σταδιοδρομία του Χάιντερ, καθώς το Κόμμα των Ελευθέρων, υπό την αρχηγία του, διέθετε εκεί την απόλυτη πλειοψηφία για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Ο θεωρούμενος στην Ευρώπη πρώτος ακροδεξιός πολιτικός που οδήγησε το κόμμα του σε κυβέρνηση, ο Γεργκ Χάιντερ, άρχισε την πολιτική σταδιοδρομία του το 1970, αναλαμβάνοντας σε ηλικία 20 χρόνων την αρχηγία της φοιτητικής οργάνωσης των Ελευθέρων για να εκλεγεί στη συνέχεια το 1979 για πρώτη φορά βουλευτής τους και το 1983 αρχηγός της τοπικής οργάνωσης στην Καρινθία.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1986 σε ένα πολυτάραχο κομματικό συνέδριο στο Ίνσμπρουκ και με πραξικοπηματική μεθόδευση — όπως διαπίστωναν τότε οι αναλυτές – ο 35χρονος τότε Χάιντερ, ως επικεφαλής της σαφώς ακροδεξιών και εθνικιστικών πεποιθήσεων πτέρυγας του κόμματος, ανέτρεπε τον φιλελεύθερων τάσεων Νόρμπερτ Στέγκερ και αναλάμβανε ο ίδιος την αρχηγία του Κόμματος των Ελευθέρων, του οποίου το ποσοστό τότε μόλις που ξεπερνούσε το 5%, για να το φέρει στη συνέχεια σε μια σειρά εκλογικών νικών, με αποκορύφωμα το 27% στις εκλογές του Οκτωβρίου 1999.

Από τις 18 Δεκεμβρίου 2017, οι επίγονοι του Γεργκ Χάιντερ, με επικεφαλής τον διάδοχό του στην αρχηγία του Κόμματος των Ελευθέρων, τον Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε βρίσκονται και πάλι σε αυστριακή κυβέρνηση, και πάλι σε συνασπισμό με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς και τον Στράχε να είναι αντικαγκελάριος του.