Αφού, είπε, δεν τίθεται θέμα ψηφοφορίας άμεσα στη Βουλή για το Σκοπιανό, το κόμμα του δεν θα υπονομεύσει την έξοδο από το Μνημόνιο τον Αύγουστο. Γιατί, συμπλήρωσε, αυτή η πολυπόθητη έξοδος τον οδήγησε να το ιδρύσει και μετά να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μετάφραση από τα καμμενικά στα απλά ελληνικά θα μπορούσε να είναι σηκώνω το λάβαρο του μακεδονομάχου, αλλά όχι τόσο ψηλά ώστε να πέσει η κυβέρνηση. Εντάξει, ο Πάνος Καμμένος δεν είπε τίποτα που δεν είχε ξαναπεί, απλά η χθεσινή του περφόρμανς ξανακάνει επίκαιρο το θέμα της ποιότητας και της εγγύτητας της σχέσης του με τον Αλέξη Τσίπρα. Γιατί, όπως το έθεσε κι ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Πρωθυπουργός έχει τη συνταγματική αρμοδιότητα να διαπραγματεύεται και να συνομολογεί συμβάσεις σαν κι αυτή για το Μακεδονικό, επειδή του τη διασφαλίζει με τους βουλευτές του ο Ανεξάρτητος Ελληνας. Η προφανής παρατήρηση, λοιπόν, είναι πως στην περίπτωσή τους η εξουσία είναι γερός συνδετικός κρίκος. Μήπως, όμως, είναι κάτι πιο βαθύ που τους ενώνει;
Εναρμονισμένη

Επειτα από τριάμισι χρόνια κυβερνητικής συμβίωσης και αρκετές κρίσεις – αληθινές ή όχι – στις σχέσεις τους, όσοι από την αντιπολίτευση τούς παρακολουθούν πιστεύουν πλέον πως «μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου υπάρχει τυφλή ταύτιση». «Ταύτιση που δεν θέλει καν συνεννόηση» διευκρινίζει γαλάζιος έμπειρος κοινοβουλευτικός. Σαν τα παντρεμένα χρόνια ζευγάρια που αρχίζουν πια να καθρεφτίζουν ο ένας τις κινήσεις και τις συνήθειες του άλλου. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, «στην ουσία οι δυο τους είναι ένα κόμμα. Κάναμε λάθος τόσο καιρό που τους διαβάζαμε ως δύο. Απλά έχουν μοιράσει τα ακροατήρια». Παρά τα λεγόμενά τους, επομένως, «δεν είναι αντίθετοι που συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, είναι ίδιοι που ο ένας διευρύνει τον άλλο». Στην ανάλυση του, άρα, Πρωθυπουργός και υπουργός Εθνικής Αμυνας είναι «ενστικτωδώς εναρμονισμένοι». Αν κάτι, μάλιστα, υποστηρίζει, «αποδεικνύει η συνεργασία τους είναι εκείνο που έγραφε ο Τερζάκης, ότι τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν οι όμοιες αγάπες, τους ενώνουν οι όμοιες αντιπάθειες». Τσίπρα και Καμμένο, δηλαδή, τους ένωσε η αντιπάθειά τους για το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα.